W przeciwieństwie do budowli w zielonej dolinie, budynki znajdujące się tutaj miały otwory na poziomie gruntu, widoczne, mimo że wszystkie ściany były...

Budynki te zdały się Simsie bardzo podobne do tych, jakie towarzyszyły całemu jej życiu w Kuxortal. Widziała tu szczątki pałacu i fortyfikacji. Miasto było zbudowane na planie o czytelnym układzie komunikacyjnym, chociaż jego ulice sprawiały wrażenie bardzo wąskich. Jakaż katastrofa musiała się tu wydarzyć?
Simsa zaczęła rozważać, sięgać pamięcią wstecz… Zapomniała, że nie jest sama i zanim zorientowała się w zamiarach tej drugiej, zanim gotowa była bronić się, kontrolę przejęła
Starsza.
— Yi… Yi Hal… — Dziwne słowa, które wypowiedziała, zaczęły rozbrzmiewać echem od jednego budynku do drugiego, roznosząc się po stopionej masie kamieni w dolinie tak długo, dopóki Simsa nie odniosła wrażenia, że coś, ukrytego we mgle, udziela im odpowiedzi.
— Yyyyiii…Hhhalll…
Ale tak naprawdę słyszała jedynie skrzek Zass, która usiadła na jednej z ruin.
I wtedy uzmysłowiła sobie, że nie ma domu, nigdy więcej ni usłyszy Yi Hal! Pozostało w niej tylko to, co na pierwszy rzut oka było trochę podobne do Kuxortal. Simsa przytuliła mocniej do siebie berło mocy, tak że rogi bliźniaczych księżyców ukłuły jej ciało. Nigdy więcej Yi Hal! Simsa z Ziemianek nie miała miejsca, do którego mogłaby uciec z tego świata — jednak teraz płakała łzami Starszej, kiedy wspomnienia ożyły, migotały i umierały. Dziewczyna siedziała samotnie u stóp ruin, które nie były ruinami Yi Hal.
Rozdział czternasty
Ta wstrętna cecha, która pchała Simsę do nieskończonych przygód i w końcu doprowadziła ją w to tajemnicze miejsce, przeważyła. Była bardzo zaciekawiona wymarłym miastem. Dawno temu, na Kuxortal, zawsze interesowały ją pamiątki z przeszłości, ukryte gdzieś w murach, dachach i posadzkach Ziemianek. Tutaj było prawie tak jak w Ziemiankach, było to martwe miejsce. Cóż mogło ono zaoferować niespodziewanemu przybyszowi? Otarła dłonią łzy z policzków. Cóż właściwie wiedziała o przeszłości? — zadała sobie pytanie. Nic! Niech sobie Starsza opłakuje ją, jeśli chce. Simsę interesowało raczej to, co było jeszcze przed nią.
Włożywszy berło za pasek, dziewczyna weszła do miasta. W murze obronnym znajdowała się ciemna dziura, prowadząca na jego teren. Ktokolwiek korzystał z tego przejścia, nie był wiele wyższy od niej. Podświadomie przyglądała się wszystkim murom i ścianom, poszukując wskazówek, napisów, rysunków lub znaków. W martwym mieście było ich wiele. Znaki te były również w zielonej dolinie. Tutaj jednak nic nie wskazywało, by miała je odnaleźć. Weszła do jakiegoś pomieszczenia o nagich ścianach. Ich powierzchnia była tak gładka, że zapewne pokryto je kiedyś metalową, płaską powłoką, którą stopił dopiero ogień. Ściany były ciemnoszare, zatem…
Simsa przykucnęła. Jej berło zaczęło kołysać się ostrzegawczo. Niespodziewanie zauważyła, że jakiś cień zaczął naśladować jej ruchy. Minęła długa chwila, pełna napięcia, zanim zorientowała się, że to czego się bała to jej własny cień. Odetchnęła z ulgą. Ruszyła w dalszą wędrówkę, zawstydzona, że tak drobna sprawa potrafiła wprowadzić ją w stan zaniepokojenia. W pewnej chwili natknęła się na lustro, dające odbicie czystsze, ze wszystkich jakie widziała do tej pory. Zaczęła przyglądać się swojej sylwetce. Jej długie włosy były rozwiane, spływające bezładną kaskadą na ramiona. Jej czarna skóra była niemal niewidoczna, gdyż do pomieszczenia, w którym się znajdowała, wpadało niewiele światła. Widziała wyraźnie jedynie włosy, kamizelkę, wysadzaną kamieniami, oraz berło w swej dłoni. Dotknęła drugą dłonią powierzchni lustra i przez chwilę gładziła je, a potem natrafiła na pustkę. Później odkryła, że lustro nie jest fragmentem ściany, lecz znajduje się na drzwiach. W chwili, gdy je dotknęła, drzwi otworzyły się.


	W przeciwieństwie do budowli w zielonej dolinie, budynki znajdujące się tutaj miały otwory na poziomie gruntu, widoczne, mimo że wszystkie ściany były...	Pomodliłem się do każdego boga jaki istniał bym był w wstanie wkurzyć tę kobietę do granic możliwości.