— A więc to jeden z nich? — spytał Torlo z głęboką pogardą...

— Z tych, którzy porwali Mistrza Robintona?
— To podobne ugrupowanie, ale tym razem obraca się przeciwko Uzdrowicielom i Cechom Szklarskim.
— Cechom Szklarskim? — trójkątne brwi Torla uniosły się wysoko, czoło zmarszczyło, a głęboko osadzone oczy uważnie wpatrzyły się w twarz Haligona. Lekko pochylił się nad stołem. — A Cechy Kowalskie?
Coś w zachowaniu Torla wskazywało, że to powinien być główny cel. Haligon zaczął się zastanawiać, co jest tego powodem.
— Cechy Kowalskie postarały się o lepsze zabezpieczenia po pierwszych napadach dziesięć lub więcej Obrotów temu — odpowiedział.
— Hmm. Tak. Teraz sobie przypominam. — Torlo z namysłem potarł podbródek. — Ten Assigi sam się pilnował, prawda?
— Cech nie powinien być zmuszany do samoobrony — stwierdził Haligon.
— To prawda.
— Szczególnie Uzdrowiciele, cech, który najwięcej skorzystał z wiedzy, którą pozostawił nam Assigi.
— Zgadzam się. — Torlo zaprosił Haligona, by wziął sobie słodką bułeczkę z tacy. Sam też odłamał kawałek ciastka i włożył do ust.
Chce zyskać na czasie, domyślił się Haligon i mówił dalej.
— Mistrzu, pamiętasz, jak Mistrz Oldive usunął tę narośl z nogi Grollego? Przedtem by tego nie umiał. A kataraktę z oka Turora? Przywrócił mu dobry wzrok. Słyszałem, że potrafią wyleczyć przepuklinę. I nie ociągają się z pomocą. Czy nie powiedzieli Mistrzowi Hodowcy Frawlemu, jak zahamować konwulsje u tego ładnego źrebaka?
— Ano tak. Do czego zmierzasz, Lordzie Haligonie?
— Niektórzy z nich rozpowszechniają wstrętne kłamstwa o Uzdrowicielach, rozdają podłe broszury…
— Kurierzy palą wszystkie, które dostają.
— Widzieli je? — Haligon był tak wstrząśnięty, że polał sobie klahem rękę.
— Nie rozpowszechniamy takich podłości.
— Ale gdzie to było? Kiedy? Czy to się często zdarza? A więc Crivellan miał rację, że się tym tak przejmował. Torlo przez chwilę mierzył go wzrokiem.
— Wewnętrzna sprawa kurierów. Sami się tym zajmujemy.
— Ale gdzie to było? Trzeba to powstrzymać. Czy Kurierzy wiedzą, skąd pochodzą te broszury?
Torlo wzruszył ramionami:
— Nie pozwalamy ich rozpowszechniać.
— Tak, ale udaje się wam tylko częściowo — Haligon był coraz bardziej rozemocjonowany. — Ci wandale mieli przy sobie coś wyjątkowo odrażającego. Mistrz Crivellan był wstrząśnięty.
— Nie on jeden.
Haligon aż zdrętwiał, słysząc ironię w głosie Torla.
— Jakie urazy żywią Kurierzy wobec Cechu Uzdrowicieli? — spytał przyciszonym głosem, choć w sali nie było nikogo poza nimi.
— Żadnych — pytanie wyraźnie zdziwiło Torla.
— W takim razie wobec kogo?
Torlo przerwał, a kącik jego ust uniósł się w krzywym uśmieszku. Spojrzał Haligonowi prosto w oczy: —Nie jesteś taki, jaki wydajesz się na pozór, Lordzie Haligonie.
— Kurierzy są równie niezbędni jak Uzdrowiciele, Mistrzu. Na czym polega problem?
Torlo zastanawiał się przez chwilę, a potem, podjąwszy decyzję, znowu pochylił się ku niemu.
— Nie mamy nic przeciwko nowinkom w Cechu Uzdrowicieli: są z korzyścią dla wszystkich. Ale kiedy jakieś nowinki zagrażają istnieniu całego cechu, to schodzimy na zupełnie inny szlak.
— Któż by zagroził Kurierom? Władczyni Weyru Lessa wczoraj powiedziała, że Kurierzy zawsze będą potrzebni.
Torlo parsknął ironicznie.
— Naprawdę? A komu będą potrzebne smoki, jeśli prawdą jest to, co się mówi o Czerwonej Gwieździe?
Haligon zebrał myśli. Nigdy w życiu nie musiał lawirować pomiędzy tyloma werbalnymi zasadzkami.
— Czerwona Gwiazda? Nie wierzysz, że zeszła z orbity? Ale przecież musiałeś to widzieć, tu, na Północy?
— Widziałem błyski na niebie, ale co to oznacza dla kogoś, kto chodzi po ziemi?
Haligon spróbował innej taktyki.


	— A więc to jeden z nich? — spytał Torlo z głęboką pogardą...	Pomodliłem się do każdego boga jaki istniał bym był w wstanie wkurzyć tę kobietę do granic możliwości.