— Quarry Wood? — zdziwiła się pani Elspeth MacKay, do której pytanie było skierowane...

— Nie, nie słyszałam nic szczególnego — powiedziała, biorąc pudełko płatków zbożowych.
Rozmowa toczyła się w nowo otwartym supermarkecie, gdzie obie kobiety robiły poranne zakupy.
— Mówią, że tamtejsze drzewa są niebezpieczne. Dzisiaj z rana przyjechała para ludzi z leśnictwa. To tam, gdzie zbocze pagórka jest strome i drzewa się pochylają. Przypuszczam, że może chodzi o to, że drzewa mogą się złamać. Ostatniej zimy jedno z nich zostało trafione przez piorun, ale myślę, że to było dalej. Kopią wokół korzeni, a nawet trochę głębiej. Szkoda. Narobią bałaganu.
— Ach tak — odparła Elspeth MacKay. — Mam nadzieję, że chociaż wiedzą, co robią. Pewnie ktoś im kazał.
— Jest tam dwóch policjantów, którzy pilnują, żeby ludzie nie podchodzili bliżej i trzymali się z daleka. Mówią coś o sprawdzeniu drzew, które są najbardziej chore.
— Rozumiem — mruknęła Elspeth MacKay.
Być może zrozumiała naprawdę. Wcale nie dlatego, że ktoś jej coś powiedział. Elspeth MacKay nigdy nie musiała czekać na informacje.
2
Ariadna Oliver wygładziła telegram, który jej właśnie dostarczono. Tak dalece przywykła do otrzymywania telegramów telefonicznie, szaleńczych poszukiwań ołówka, aby zanotować treść, i nalegań na przysłanie kopii potwierdzającej, że zdumiała się, otrzymując coś, co mogła nazwać prawdziwym telegramem.

PROSZĘ NATYCHMIAST ZABRAĆ PANIĄ BUTLER I MIRANDĘ DO SIEBIE DO DOMU. NIE MA CZASU DO STRACENIA. TRZEBA NATYCHMIAST UDAĆ SIĘ DO LEKARZA W SPRAWIE OPERACJI.

Weszła do kuchni, gdzie Judith Butler przygotowywała galaretkę z pigw.
— Judy — powiedziała pani Oliver — spakuj trochę rzeczy. Wracam do Londynu, a ty i Miranda pojedziecie ze mną.
— To bardzo miło z twojej strony, Ariadno, ale mam tu masę rzeczy. Poza tym nie musisz chyba wyjeżdżać dzisiaj?
— Tak, muszę. Kazano mi — odpowiedziała pani Oliver.
— Kto ci kazał? Twoja gosposia?
— Nie — odparła pani Oliver — kto inny. Jedna z niewielu osób, którym jestem posłuszna. No, szybko. Ruszajcie się.
— Nie mam ochoty wyjeżdżać teraz z domu. Nie mogę.
— Ja muszę jechać — powiedziała pani Oliver. — Samochód jest przygotowany. Podjadę pod frontowe drzwi. Możemy już wyruszyć.
— Nie sądzę, abym mogła wziąć Mirandę. Mogę ją tutaj z kimś zostawić, na przykład z Reynoldsami albo z Roweną Drake.
— Miranda jedzie z nami — przerwała rozkazująco pani Oliver. — Nie rób trudności, Judith. To nie zabawa. Nie rozumiem, jak w ogóle możesz zastanawiać się nad zostawieniem jej z Reynoldsami. Czyż dwoje z ich dzieci nie zostało zamordowanych?
— Tak, tak. To prawda. Myślisz, że źle się dzieje z tą rodziną? To znaczy, czy jest ktoś, kto… Och, co o tym myślisz?
— Za dużo mówimy — stwierdziła pani Oliver. — Jednak — dodała — jeżeli ktoś jeszcze ma zginąć, będzie to prawdopodobnie Anna Reynolds.
— Co się dzieje z tą rodziną? Dlaczego mają ginąć jedno po drugim? Och, Ariadno, to przerażające!
— Tak — zgodziła się pani Oliver — nadszedł czas, gdy trzeba się bać. Właśnie otrzymałam telegram i działam zgodnie z otrzymanymi poleceniami.
— Och, nie słyszałam telefonu.
— Nie przesłano go telefonicznie. Przyniesiono z poczty. Zawahała się przez moment, po czym podała go przyjaciółce.
— Co to znaczy? Jaka operacja?
— Zapewne migdalki — odpowiedziała pani Oliver. — Przecież Miranda miała kłopoty z gardłem w ostatnim tygodniu. Cóż bardziej prawdopodobnego niż to, że powinna pójść na konsultację do laryngologa w Londynie?
— Czyś ty oszalała, Ariadno?
— Możliwe — odparła pani Oliver. — Może po prostu oszalałam. No, ruszajcie się. Miranda będzie zadowolona z wyjazdu do Londynu. Nie martw się. Nie będzie miała żadnej operacji. W historiach szpiegowskich nazywa się to zmyleniem przeciwnika. Zabierzemy ją do teatru, na operę lub balet, zgodnie z jej upodobaniami. Myślę, że najlepiej byłoby pokazać jej balet.
— Strach mnie ogarnia — przyznała Judith.
Ariadna Oliver spojrzała na przyjaciółkę. Drżała lekko. Pomyślała, że teraz bardziej niż kiedykolwiek przypomina rusałkę. Wyglądało na to, że traci kontakt z rzeczywistością.
— No, rusz się — poganiała pani Oliver. — Obiecałam Herkulesowi Poirot, że przywiozę was, kiedy da mi znać.
— Co się dzieje? — spytała Judith. — Nie mogę zrozumieć, po co tu w ogóle kiedyś przyjechałam.
— Też mnie to zastanawia — przyznała pani Oliver — ale to doprawdy nie mieści się w głowie, gdzie ludzie czasami znajdują sobie dom. Jeden z moich przyjaciół przeniósł się któregoś dnia do Moreton–in–the–Marsh. Spytałam go, dlaczego chce tam mieszkać. Odpowiedział, że zawsze o tym myślał. Przeniósł się, gdy przeszedł na emeryturę. Przyznaję, że nigdy tam nie byłam, ale kojarzy mi się z jakimiś moczarami. Co go tam naprawdę ściągnęło? Powiedział, że nie wie, bo nigdy tam przedtem nie był. Ale zawsze chciał tam mieszkać. Był całkowicie normalny.
— Przeniósł się tam?
— Tak.
— Spodobało mu się, gdy się tam znalazł?


	— Quarry Wood? — zdziwiła się pani Elspeth MacKay, do której pytanie było skierowane...	Pomodliłem się do każdego boga jaki istniał bym był w wstanie wkurzyć tę kobietę do granic możliwości.