Zwłaszcza rozmowa psychologiczna, w której "rozdrapuje się" historię życia, prowadzi do bardzo silnych wzruszeń o walencji ujemnej. Niekiedy jednak badania tego rodzaju są konieczne, zwłaszcza gdy chodzi o diagnozę kliniczną, będącą podstawą rehabilitacji. W takich przypadkach nie można po badaniach pozostawić pacjenta samemu sobie, lecz trzeba jemu pomóc w odzyskaniu dobrostanu psychicznego i odreagowania napięcia powstałego podczas badań. Dobrze prowadzona rozmowa może mieć duże walory terapeutyczne, być czynnikiem prowadzącym do lepszego zrozumienia siebie i swoich problemów na kontinuum nadziei. Należy więc już na etapie diagnozowania łączyć pomiar z terapią.
Kolejnym aspektem zasady podmiotowości w badaniach diagnostycznych jest potrzeba czynnego udziału osoby badanej w procesie stawiania diagnozy. Za przestrzeganiem tej zasady przemawiają głównie względy utylitarne.
Wiemy, że jednym z podstawowych warunków efektywności rehabilitacji jest czynny udział osoby badanej w wysiłkach na rzecz realizacji celów rehabilitacji. Jeśli osoba badana zna sens wysiłku, wyrzeczeń, a często i bólu związanego na przykład z usprawnianiem ruchowym, to jest gotowa do znoszenia bólu, uciążliwości oraz czynnego udziału w realizacji celów rehabilitacji. Jest to znany wszystkim aspekt zależności między świadomością celów i zadań a poziomem motywacji do ich osiągania.
Ważnym aspektem podmiotowości jest sztuka odnajdywania w procesie stawiania diagnozy kompromisu między podejściem no-motetycznym a podejściem idiograficznym. Podejście nomotetyczne charakteryzuje się próbą lokowania profilu wyników badań danej osoby na profilu charakterystycznym dla szerszej reprezentant. Dzięki podejściu nomotetycznemu, potrafimy wyjaśnić - czym, a niekiedy i dlaczego badana osoba różni się od innych. Testy są przykładem podejścia nomotetycznego. Przy podejściu idiograficznym diagnosta usiłuje zrozumieć indywidualny przypadek jako jedyny i swoisty, nie-
powtarzalny w swojej wyjątkowości. Podejście idiograficzne jest wyrazem szacunku dla podmiotowości osoby i próbą poszukiwania pre-dyktorów zachowania w sytuacji życiowej osoby badanej, a nie w "typach" ludzkich.
W praktyce rzeczą bardzo cenną jest zachowanie przez diagnostę właściwej proporcji między jednym i drugim podejściem.
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 27 sierpnia 1997 r. uchwalił nową ustawę O rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz za trudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. 123, póz. 776). Celem ustawy było wprowadzenie, w sposób możliwie kompleksowy, rozwiązań prawnych, dotyczących szeroko rozumianej rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Tworząc nową ustawę, wykorzystano doświadczenia zebrane w okresie funkcjonowania ustawy o zatrudnieniu i rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych (Dz. U. 46, póz. 201 z późniejszymi zmianami) z dnia 21 maja 1991 r.
Warto z satysfakcją zauważyć, że nowe rozwiązania ustawowe przybliżają nas do rozwiązań zalecanych przez Organizację Narodów Zjednoczonych (Rezolucja Nr 37/52, z 3.12.1982) oraz Międzynarodową Organizację Pracy (Zalecenie Nr 168 z 1983 r.)
W nowej ustawie zniesiono tzw. grupy inwalidzkie, wprowadzono nowy tryb orzekania o niepełnosprawności, położono nacisk na kształtowanie kompetencji życiowych osób niepełnosprawnych oraz przystosowywanie otoczenia do konkretnych możliwości psychofizycznych osoby niepełnosprawnej.
Orzekanie o niepełnosprawności - regulują art. 3, 4 i 6. Ar tykuły 3 i 4 stanowią o stopniach niepełnosprawności:
Art. 3. 1. Ustala się trzy stopnie niepełnosprawności, które stosuje się do realizacji celów określonych ustawą:
1) znaczny,
2) umiarkowany,
3) lekki.
2. Orzeczenie ustalające stopień niepełnosprawności stanowi także podstawę do przyznania ulg i uprawnień na podstawie odrębnych przepisów. Art. 4. 1. Do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę mając'\ naruszoną sprawność organizmu:
1) niezdolną do podjęcia zatrudnienia,
2) zdolną do wykonywania zatrudnienia w zakładzie pracy chroni nej albo w zakładzie aktywizacji zawodowej, wymagającą m zbędnej w celu pełnienia ról społecznych stałej lub długotrwali"!
opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.
2. Do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu zdolną do wykonywania zatrudnienia na stanowisku pracy przystosowanym odpowiednio do potrzeb i możliwości wynikających z niepełnosprawności, wymagającą w celu pełnienia ról społecznych częściowej lub okresowej pomocy innej osoby w związku z ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.
3. Do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu zdolną do wykonywania zatrudnienia, nie wymagającą pomocy innej osoby w celu pełnienia ról społecznych
4. Ograniczona możliwość samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie, bez pomocy innych osób, podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się, komunikację i komunikowanie się.
5. Zaliczenie do znacznego stopnia niepełnosprawności osoby, o której mowa w ust. l pkt 2, nie wyklucza możliwości podejmowania przez tę osobę zatrudnienia, także poza zakładem pracy chronionej lub zakładem aktyuńzacji zawodowej.
Artykuł 6 mówi o zadaniach zespołów orzekających ze względu na treść diagnozy. Ważny jest zwłaszcza punkt 6. Art. 6. 1. Powołuje się zespoły orzekające o stopniu niepełnosprawności:
1) wojewódzkie zespoły do spraw orzekania o stopniu niepełnosprawności -jako pierwsza instancja,
2) Krajowy Zespół do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności -jako druga instancja.
2. Wojewódzki zespół do spraw orzekania o stopniu niepełnosprawności, zwany dalej "zespołem", powołuje i odwołuje dyrektor wojewódzkiego urzędu pracy.
3. Krajowy Zespół do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności powołuje i odwołuje Pełnomocnik do Spraw Osób Niepełnosprawnych
4. Zespół orzeka na wniosek osoby zainteresowanej lub jej przedstawiciela ustawowego.
5. Od orzeczenia Krajowego Zespołu do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności przysługuje odwołanie do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych Postępowanie w sprawach odwołań jest wolne od opłat i kosztów sądowych
6. W orzeczeniu zespołu, poza ustaleniem stopnia niepełnosprawności, poum- , ny być zawarte wskazania dotyczące w szczególności:
1) szkolenia, w tym specjalistycznego,
2) odpowiedniego zatrudnienia uwzględniającego psychofizyczne możliwości danej osoby,


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   
 
  Osoby prowadzące badania osób niepełnosprawnych zebrały wiele danych odnośnie emocjonalnego wymiaru badań...
Pomodliłem się do każdego boga jaki istniał bym był w wstanie wkurzyć tę kobietę do granic możliwości.