Po dwuletniej wojnie w kraju Kusz powrócił Horemheb do Teb, prowadząc mnóstwo bydła, i rozdzielił dary między ludność, i święcił zwycięstwo przez...

A Horemheb kołysał swego syna w ramionach i uczył go chodzić, mówiąc z dumą:
– Patrz, Sinuhe, oto z moich lędźwi wyszedł nowy ród królewski i w żyłach mego syna płynie święta krew, choć ja urodziłem się ze stopami uwalanymi gnojem!
Poszedł też do Eje, ale ten zamknął przed nim drzwi swojej komnaty, przerażony zabarykadował je górą stołków i łóżek, wołając zza drzwi piskliwym starczym głosem:
– Idź precz, Horemhebie, bo jestem faraonem i dobrze wiem, że przyszedłeś, aby mnie zabić i włożyć sobie korony na głowę!
Lecz Horemheb śmiał się tylko z niego, rozwalił kopnięciem drzwi, wywrócił barykadę sprzętów i trzęsąc nim do utraty tchu, mówił:
– Bądź spokojny! Nie zamierzam cię zabić stary lisie! Nie chcę ci zabierać życia, mój kochany rajfurze, bo jesteś dla mnie czymś więcej nić teściem, twoje życie jest mi bardzo drogie. Co prawda świszczy ci już w płucach i ślina cieknie ci z ust, a kolana uginają się pod tobą, ale musisz się jeszcze trochę trzymać, Eje! Przez jeszcze jedną wojnę musisz się trzymać, ażeby Egipt miał faraona, na którego mógłby wylewać swoją nienawiść podczas mojej nieobecności.
Eje nie wierzył jednak w jego słowa, lecz gorzko płakał i obejmował go trzęsącymi się ramionami za kolana, błagając o życie. Wtedy Horemhebowi zrobiło się żal starego i odszedł, lecz kazał mieć na niego oko i osadził swoich ludzi na najwyższych stanowiskach, każąc im czuwać, żeby Eje nie robił jakichś szaleństw pod jego nieobecność. Czas Eje już się bowiem skończył i był on tylko głupim siwowłosym starcem, który z trudnością dźwigał korony na trzęsącej się od strachu głowie podczas uroczystych ceremonii wobec ludu.
Dla swojej małżonki Baketamon przywiózł Horemheb bogate dary – złoty piasek w plecionych koszach, skóry lwów zabitych przez siebie z łuku, strusie pióra i żywe małpy – ale Baketamon nie chciała nawet patrzeć na jego podarunki i powiedziała do niego:
– Może być, że w oczach ludzi jesteś moim małżonkiem i urodziłam ci syna. Zadowól się więc tym, bo wiedz, że jeśli jeszcze raz mnie dotkniesz, splugawię twoje łoże i zdradzę cię tak, jak żadna kobieta jeszcze nie zdradziła swego męża. Żeby cię pohańbić, będę uprawiać rozpustę z niewolnikami i tragarzami i będę spółkować z poganiaczami osłów na tebańskich targowiskach, i nie będzie w Tebach dla mnie człowieka zbyt niskiego stanu, żebym z nim nie zażyła rozkoszy po to, by ciebie pohańbić, jeśli jeszcze raz ośmielisz się mnie dotknąć. W moich oczach bowiem nie ma w całym Egipcie człowieka tak nędznego jak ty, twoje dłonie cuchną krwią i całe twoje ciało cuchnie krwią, tak że mnie mdli, gdy się do mnie zbliżasz.
Ale jej opór podniecał jeszcze bardziej żądzę Horemheba, gdy patrzył na jej pociągłą twarz, wąskie biodra i wzgardliwe usta, zaczynał gwałtownie dyszeć i trudno mu było zapanować nad rękami. Toteż przyszedł do mnie i skarżył się gorzko:
– Sinuhe, dlaczego tak się dzieje i co złego zrobiłem, że moja żona unika mego łoża? Wiesz sam, ile się natrudziłem, żeby ją zdobyć i żeby stać się jej godnym stosownie do mojej sławy, i wiesz, że nieczęsto dotykałem pięknych kobiet, które przyprowadzano mnie do namiotu jako moją część łupu, lecz oddawałem je dla uciechy moim wszarzom. Doprawdy, na palcach mogę policzyć kobiety, z którymi zażyłem rozkoszy przez wszystkie te lata, i nie miałem też z tego wielkiej przyjemności, bo trzymając je w ramionach myślałem tylko o niej, o Baketamon, tylko Baketamon była dla mnie czarowna jak księżyc. Co to za czary, które zasępiają mi duszę i zatruwają me ciało jak jad żmii?
Odparłem:
– Nie dbaj o szalona kobietę, bo ona cierpi więcej niż ty z powodu swej dumy. Teby pełne są pięknych kobiet i nawet najskromniejsza niewolnica może ci dać to samo, co ona.
Lecz on rzekł na to:
– Mówisz wbrew swemu sercu, Sinuhe, bo wiesz doskonale, że miłości nie można nakazać.
Ostrzegłem go więc:
– Dlatego nie próbuj nakazywać jej miłości, bo wyniknie z tego tylko zło!
Ale Horemheb mi nie wierzył i mówił:
– Sinuhe, daj mi jakiś lek, żeby usnęła i żebym przynajmniej w czasie snu mógł zażyć z nią rozkoszy, bo doprawdy ta kobieta winna mi jest dużo rozkoszy.
Ja jednak wzbraniałem się dać mu taki lek, ale on zwrócił się do innych lekarzy, a ci dali mu niebezpieczne środki, które czynią kobiety szalonymi i rozpalają ich łona tak, że zdaje im się, iż płonie w nich ogień. Takie to leki podał Horemheb potajemnie Baketaton, ale gdy podniósł się z jej objęć, nienawidziła go jeszcze bardziej niż przedtem i mówiła:
– Pamiętaj, co ci powiedziałam, i pamiętaj, że cię ostrzegałam.
Horemheb był jednak zaślepiony i szalony w swej bezmiernej żądzy, dał jej wina i usypiających środków, żeby usnęła i nie zbudziła się na jego dotknięcia, i nie mogła już stawiać oporu, gdy zażywał z nią rozkoszy. Ile rozkoszy jednak zaznał z nią Horemheb, nie mogę powiedzieć, sądzę jednak, że rozkosz ta miała gorzki posmak i że miłość stała się dla niego cierpka. Toteż niebawem wyjechał do Syrii, żeby przygotowywać wojnę przeciw Hetytom, bo mówił:
– W Kadesz postawili wielcy faraonowie kamienie graniczne Egiptu i nie spocznę, dopóki moje wozy bojowe nie wjadą do Kadesz.


	Po dwuletniej wojnie w kraju Kusz powrócił Horemheb do Teb, prowadząc mnóstwo bydła, i rozdzielił dary między ludność, i święcił zwycięstwo przez...	Pomodliłem się do każdego boga jaki istniał bym był w wstanie wkurzyć tę kobietę do granic możliwości.