Rozmyślał długo i głęboko, na zakończenie zaś tych rozmyślań wysłał przez Newmana list adresowany do pana Squeersa w gospodzie Pod Głową Saracena...

List uzupełnił poleceniem, żeby zapytać, czy adresat przybył już do Londynu, jeżeli zaś przybył — poczekać na odpowiedź. Newman przyniósł wkrótce wiadomość, że pedagog przyjechał tego ranka pocztowym dyliżansem i list zastał go w łóżku; mimo to przesyła wyrazy szacunku wraz z zapewnieniem, iż niezwłocznie wstanie i wnet będzie mógł służyć panu Nickleby.
Niewiele czasu upłynęło pomiędzy odebraniem tej wiadomości a przybyciem pana Squeersa, zanim jednak pedagog nadszedł, pan Ralf pohamował objawy zdenerwowania i odzyskał zwykły surowy, niewzruszony, nieugięty spokój, któremu, być może, w dużej mierze przypisywać należy nieograniczony niemal wpływ, jaki potrafił wywierać na ludzi o niezbyt silnych przesądach w sprawach moralności.
— No, jakże się pan miewa, panie. Squeers? — powiedział witając szanownego gościa zwykłym swym uśmiechem, którego nieodłączną część stanowiło przenikliwe spojrzenie i surowe zmarszczenie brwi.
— Dziękuję — odparł pedagog. — Czuję się nie najgorzej. Tak samo rodzina i wychowankowie. Tylko w szkole szaleje epidemia jakiejś wysypki i chłopców wali z nóg. To zły wiatr, który nikomu nie przywieje nic dobrego. To samo zawsze powtarzam, kiedy chłopców coś takiego nawiedzi. Nawiedzenie to los wszystkich śmiertelników. Śmierć to także swego rodzaju nawiedzenie. Świat dławi się wprost nawiedzeniami! Kiedy chłopiec grymasi przy takiej okazji i sprawia jakieś kłopoty, trzeba mu dać po głowie, a będzie to postępowanie zgodne z Pismem.
— Panie Squeers — rzucił gospodarz sucho.
— Słucham pana?
— Darujmy sobie te światłe wywody moralizatorskie i jeśli pan pozwoli pomówmy o interesach.
— Pragnę tego z całego serca — odparł Squeers. — A na początek powiem...
— Może na początek ja coś powiem. Noggs! Newman przyszedł powoli, gdy wezwanie zostało już
dwa czy trzy razy powtórzone, i zapytał, czy go chlebodawca wołał.
— Wołałem. Idź na obiad i to zaraz. Słyszysz?
— Jeszcze nie czas — powiedział kancelista z uporem.
— Ja mierzę twój czas, a teraz mówię ci, że to obiadowa pora — odparł lichwiarz.
— Codziennie ją pan zmienia — rzekł Newman. — To nie w porządku.
— Nie zatrudniasz wielu kucharzy i łatwo przeprosisz ich za kłopot. No, jazda — warknął pan Ralf.
Nie tylko rzucił rozkaz stanowczym tonem, lecz pod pozorem przyniesienia jakichś papierów z małego kantorku sprawdził} czy kancelista posłuchał, a po jego wyjściu zabezpieczył drzwi łańcuchem, by niepożądany świadek nie mógł otworzyć ich swym kluczem i wrócić niepostrzeżenie.
— Mam powody, by podejrzewać tego ptaszka — powiedział pan Ralf, gdy wrócił do swego pokoju — uważam więc, że najlepiej trzymać go z dala, dopóki nie wymyśli się prostego i mało kłopotliwego sposobu, aby go zniszczyć.
— Sądzę, że nietrudno go zniszczyć — rzekł pedagog z uśmiechem.
— Zapewne! Równie łatwo zresztą zniszczyć wielu moich znajomych — warknął lichwiarz. — Zamierzał pan powiedzieć...
Zwięzła bezpośredniość, z jaką pan Ralf uciekając się wprzód do przykładu uzupełnił go zaraz przejrzystą aluzją, wywarła (co było niewątpliwie zamiarem gospodarza) potężne wrażenie na zacnym pedagogu, który po chwili wahania zaczął mówić pokorniejszym już tonem:
— Otóż, zamierzałem powiedzieć, że cały interes z tym niewdzięcznym chłopakiem bez serca, tym starszym synem Snawleya, naraża mnie na kłopoty i niezmierne trudności, a prócz tego na całe tygodnie czyni z pani Squeers, że się tak wyrażę, najdoskonalszą wdowę. Współpraca z panem to prawdziwa dla mnie przyjemność, oczywiście!
— Oczywiście! — powtórzył sucho gospodarz.


	Rozmyślał długo i głęboko, na zakończenie zaś tych rozmyślań wysłał przez Newmana list adresowany do pana Squeersa w gospodzie Pod Głową Saracena...	Pomodliłem się do każdego boga jaki istniał bym był w wstanie wkurzyć tę kobietę do granic możliwości.