Kontynuowane były potem, po 1916 r., z różnym natężeniem także przeciwko okupacji W. Brytanii. Ustały dopiero po proklamowaniu w 1921 r. przez Brytyjczyków Królestwa Iraku z emirem Fajsalem z dynastii Haszymidów, jako królem. W 1916 r. brał on udział w organizacji powstania Arabów przeciwko Turkom we współdziałaniu z brytyjskim generałem T. Lavrence. Fajsal w 1923 r. ustanowił w Iraku monarchię konstytucyjną, z dwuizbowym parlamentem i rządem, odpowiedzialnym przed królem. Realnie parlament reprezentował jednak jedynie niewielką górną część społeczeństwa, a we wszystkich ministerstwach znajdowali się doradcy brytyjscy.
Jeszcze w 1922 r. wytyczone zostały granice Iraku z Iranem, Syrią, Arabią Saudyjską i Turcją, choć spór trwał o prowincję Mosul. Nigdy natomiast nie wyznaczono granicy z emiratem Kuwejtu, jaki Brytyjczycy wykroili na pustynnym, południowym skrawku Mezopotamii. Dopiero w 1926 r. rozstrzygnięty został wieloletni spór Iraku z Turcją o prowincję Mosul, do której turecki rząd Kemala Paszy rościł pretensje, nie uznając traktatu w Sevres, przyznającego ją Irakowi. Spór rozstrzygnęła Rada Ligi Narodów i w Ankarze doszło do podpisania kompromisu, ostatecznie przyznającego Mosul Irakowi, w zamian za udział Turcji w zyskach z eksploatacji roponośnych pól naftowych proeincji przez 25 lat.
W 1932 r. skończył się mandat Wielkiej Brytanii i Królestwo Iraku uzyskało pełną niepodległość i prawo do własnych bezpośrednich rządów. W tymże roku Irak zgłosił też akces do Ligi Narodów, w której pozostawał potem do 1939 roku. Wcześniej zawarty został sojusz wojskowy z Wlk. Brytanią, w ramach którego uzyskała ona prawo do posiadania dwóch dużych baz wojskowych pod Bagdadem i Basrą oraz określone przywileje handlowe i gospodarcze w Iraku. Przede wszystkim otrzymała od rządu irackiego koncesje do 2000 r. na eksploatację roponośnych pół na terenie całego kraju. Zapewniony został w ten sposób monopol eksploatacyjny dla bryt. towarzystwa naftowego Iraq Petroleum Company (IPC), założonego w 1926 r. na półwyspie Arabskim. Ustalono też wówczas udziały w IPC, jakie podzielono między Wlk. Brytanię (52,5%) oraz Stany Zjednoczone i Francję po 21,25%.
Po śmierci Fajsala I w 1933 r. królem został Ghazi I, który utrzymał się na tronie do 1939 r. Młody wiekiem, nie radził sobie zupełnie z ciągłymi konfliktami wewnętrznymi, rozgrywanymi zwłaszcza w Kurdystanie na północy i na szyickim południu kraju. Zginął w wypadku w 1939 r. W tym okresie między oboma wojnami światowymi ukształtowały się w Iraku pierwsze partie polityczne, na podłożu nacjonalizmu arabskiego.
Pod względem gospodarczym Irak na progu swej niepodległości po I wojnie światowej, jawił się jako kraj bardzo zacofany pod każdym względem. Zacofane były struktury i stosunki społeczne, nieomal powszechny był analfabetyzm, prawie całkowicie brakowało przemysłu. Poważniejszą wartość gospodarczą stanowiły jedynie: rozwinięte rękodzielnictwo i archaiczne rolnictwo, przy czym większość ziemi uprawnej była własnością wąskiej grupy wiejskich oligarchów. Również handel zagraniczny, transport morski i kolejowy oraz rynek finansowo-kapitałowy należały do firm zagranicznych, głównie brytyjskich, francuskich, amerykańskich, a w latach 30. także niemieckich.
Wielkim bogactwem kraju były natomiast bardzo bogate złoża ropy naftowej, do 1920 r. jeszcze niedokładnie rozpoznane. Potem ich eksploatacją przez dziesięciolecia zajmowały się zagraniczne kartele naftowe i one tylko się na tym bogaciły, płacąc niewielkie opłaty koncesyjne do kasy królewskiej.
Wypowiedzenie przez W. Brytanię 3 września 1939 r. wojny Niemcom, po ich agresji na Polskę, automatycznie obejmowało także Irak, który związany był systemem obronnym z W. Brytanią. Jej bazy znajdowały się na terenie Iraku i przede wszystkim Brytyjczycy wzmocnili swe garnizony dla ochrony wydobycia ropy i irackich rurociągów naftowych do portów Morza Śródziemnego i Zatoki Perskiej. Natomiast rząd iracki do 7 września zerwał stosunki dyplomatyczne z Niemcami i opublikował deklarację o nie uczestniczeniu w wojnie. Ale równocześnie zaktywizowały się kręgi przeciwników W. Brytanii, głoszących hasło ogólnej arabskiej rewolty przeciw aliantom. Te tendencje antybrytyjskie nasiliły się znacznie w ciągu 1940 r., wraz z sukcesami niemieckimi na frontach europejskich. Szeroką, jawnie proniemiecką, działalność rozwijał zwłaszcza, także w Iraku, muzułmański przywódca duchowy, wielki mufti Jerozolimy, Amin el-Husejni.


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   
 
  Tymczasem, jeszcze pod panowaniem tureckim, w Iraku miały miejsce powstania i walki niepodległościowe miejscowej ludności, kierowane przez przywódców plemiennych...
Pomodliłem się do każdego boga jaki istniał bym był w wstanie wkurzyć tę kobietę do granic możliwości.