— Może jednak uda się nam jakoś z tego wybrnąć?— Oczywiście, może pani wrócić do Anglii i zainstalować się we własnym domu...

— Cóż z tego! Jestem pewna, że Jackie zdoła i tak usadowić się w pobliskiej wiosce, by mi stawać na drodze, ilekroć wyjdę poza teren ogrodu.
— To prawda — wtrącił Poirot.
— Poza tym nie wiem, czy Simon będzie miał ochotę na taką ucieczkę?
— A jakie jest jego nastawienie do tej sprawy?
— Jest wściekły. Po prostu wściekły.
Poirot kiwał głową w zamyśleniu.
— Zechce więc pan łaskawie z nią pomówić? Prawda? — pytała Linnet z prośbą w głosie.
— Oczywiście! Jestem jednak zdania, że nie na wiele się to zda.
— Jackie jest nieobliczalna — powiedziała gniewnie Linnet. — Trudno przewidzieć, jak postąpi.
— Wspomniała pani przed chwilą o jakichś jej pogróżkach. Chciałbym wiedzieć, czym pani groziła?
— Groziła… hm… że zabije nas oboje. Odzywa się w niej czasami temperament kobiety Południa.
— Rozumiem — odrzekł z powagą Poirot.
— Może zechce pan jednak zająć się moją sprawą? — spytała błagalnie Linnet.
— Nie, madame — odpowiedział stanowczo. — Nie przyjmę od pani zlecenia. Uczynię tylko, co w mej mocy, ale w imię powszechnego dobra. I koniec na tym. Sytuacja jest dość trudna i niebezpieczna. Dołożę wszelkich starań, aby ją rozładować, ale nic jestem przekonany, czy mi się to uda.
— Więc nie będzie pan dla mnie pracował? — rzekła z naciskiem Linnet.
— Nie, madame — odpowiedział jej na to Poirot.
Rozdział V
Herkules Poirot napotkał Jacqueline de Bellefort siedzącą na skalistym brzegu Nilu. Był w duchu przekonany, że nie poszła jeszcze spać i że ją na pewno spotka gdzieś w hotelowym ogrodzie.
Siedziała wtuliwszy podbródek w dłonie i ani drgnęła, ani się obejrzała na odgłos zbliżających się kroków.
— Panna de Bellefort? — spytał Poirot. — Pozwoli pani, że pomówię z nią chwilę.
Jacqueline odwróciła powoli głowę. Cień uśmiechu błąkał się na jej ustach.
— Bardzo proszę— odrzekła. Pan Herkules Poirot, jeśli się nic mylę? Czy zgadłam? Linnet Doyle pana wynajęła. Obiecała sowitą zapłatę, jeśli załatwi pan sprawę pomyślnie?
Poirot usiadł na ławeczce obok dziewczyny.
— Zgadła pani, ale tylko częściowo — odrzekł l uśmiechem. — Rozmawiałem niedawno z panią Doyle, ale nie przyjąłem od niej żadnego honorarium i mówiąc ściśle, wcale dla niej nie pracuję.
Jacqueline przyglądała mu się badawczo.
— To w jakim celu pan tu przyszedł? — spytała znienacka.
— Czy pani widziała mnie już kiedykolwiek przedtem? — zagadnął ją Poirot zamiast odpowiedzieć.
Jacqueline pokręciła przecząco głową. — Zdaje mi się, że nie.
— Natomiast ja już panią widziałem. Razu pewnego siedziałem na wprost pani w restauracji Chez Ma Tante. Była tam pani w towarzystwie Simona Doyle’a.
Dziwny, podobny do maski grymas pojawił się na twarzy dziewczyny.
— Pamiętam ten wieczór — odrzekła.
— Od tego czasu wiele się zdarzyło — zauważył Poirot.
— Ma pan słuszność — powiedziała twardym głosem, w którym kryło się głębokie rozgoryczenie.
— Dlatego też proszę jako przyjaciel: wybaczcie sobie wszystko i pogódźcie się.
Spojrzała na niego zaskoczona.
— Co takiego?
— Niech pani pogrzebie to, co było, i spojrzy przed siebie w przyszłość. Co się stało, już nie wróci. Gorycz niczego nie rozwiąże.
— To by cudownie odpowiadało naszej drogiej Linnet! — zawołała Jacqueline.
Poirot machnął ręką.
— Nie ją mam teraz na myśli. Tylko panią. Taki bezmiar cierpień ma pani za sobą, a w ten sposób jeszcze je pani przedłuża.
Jacqueline pokręciła głową.
— Myli się pan. Zdarzają się chwile, kiedy mi to nawet sprawia ogromną przyjemność.
— A to jest właśnie najgorsze ze wszystkiego.
— To nie jest głupie, co pan mówi — odrzekła spoglądając bystro na Poirota. — Nawet wierzę, że kieruje się pan życzliwością — dodała cedząc słowa.
— Proszę wracać do domu, panienko. Jest pani młoda, ma dobrze w głowie, a świat stoi przed panią otworem.
Jacqueline kręciła przecząco głową.
— Albo pan tego nie rozumie, albo nie chce zrozumieć, że Simon jest dla mnie całym światem.
— Miłość to jeszcze nie wszystko, moja panno — odparł łagodnie Poirot. — Tak nam się tylko wydaje, kiedy jesteśmy młodzi.
Dziewczyna raz jeszcze pokręciła przecząco głową.
— Czy pan tego nie rozumie? Zna pan przecież całą sprawę? Rozmawiał pan z Linnet. Był pan w restauracji owego wieczoru… Bardzo kochaliśmy się z Simonem.
— Wiem, że pani go kochała — rzekł Poirot i natychmiast ujął ją tonem tych słów.
— Kochaliśmy się bardzo. Kochałam także Linnet. Ufałam jej. Była moją najlepszą przyjaciółką. Całe życie mogła kupować wszystko, na co miała ochotę. Nigdy sobie niczego nie odmawiała. Kiedy zobaczyła Simona, zapragnęła mieć go na własność i dopięła tego.
— A on pozwolił się tak… kupić?
Jacqueline pokręciła łagodnie głową.
— Nie całkiem. Gdyby tak się stało, nie byłoby mnie tutaj. Pan sugeruje, że nie warto zaprzątać sobie głowy Simonem. Istotnie nie byłby wart tego, gdyby się ożenił z Linnet dla pieniędzy. Ale on jej nie poślubił dla majątku. Sprawa jest znacznie bardziej żałosna. Istnieje taka rzecz jak urok osobisty. A pieniądze jeszcze bardziej go podkreślają. Właśnie taki czar roztaczała wokół Linnet. Była niczym władezyni jakiegoś królestwa, młoda księżniczka, wytworna w każdym calu. Miało to jakiś teatralny przepych. Świat jej się ścielił do nóg, a jeden z najbogatszych i cieszących się wielkim wzięciem parów Anglii chciał ją poślubić.


	— Może jednak uda się nam jakoś z tego wybrnąć?— Oczywiście, może pani wrócić do Anglii i zainstalować się we własnym domu...	Pomodliłem się do każdego boga jaki istniał bym był w wstanie wkurzyć tę kobietę do granic możliwości.