— No wiesz pan, takich rzeczy to nam nie mówią, ale — hydraulik uśmiechnął się — widziałem, jak dokładnie tego dnia z lotniska startuje...

Dobrzy chłopcy, tak załatwić tych sukinsynów.
— Jasne. Tylko najgorsza świnia zabija chore dziecko. Skurwysyny — warknął Popow.
— No właśnie. Szkoda, że nigdy ich naprawdę nie widziałem. Cieśla, z którym pracuję,
George Wilton, był parę razy świadkiem, jak ćwiczyli strzelanie. Twierdzi, że to coś jak z filmu.
Czysta magia.
— Był pan żołnierzem?
— Dawno temu, Pułk Królowej, dosłużyłem się kaprala. Dzięki temu dostałem tę pracę.
— Popijając piwo mężczyzna wpatrywał się w telewizor, w którym na odmianę pokazywano
krykiet, grę o zasadach najzupełniej dla Rosjanina niepojętych. — A pan?
— Myślałem o tym, ale w końcu dałem spokój.
— Niezłe życie, szczerze mówiąc, przynajmniej przez parę lat. — Hydraulik sięgnął po
garść barowych orzeszków.
Popow dopił piwo i zapłacił. Wieczór okazał się bardzo, bardzo owocny. A więc żona
Clarka jest pielęgniarką w miejscowym szpitalu? Trzeba będzie to sprawdzić.

* * *
— Tak, Patsy. Owszem — powiedział do żony Chavez, kilka godzin później czytając
sobie spokojnie poranną gazetę. Informacje prasowe o Parku Światowym nadal znajdowały się na pierwszej stronie gazet, choć już w jej dolnej połowie. Chavez stwierdził z ulgą, że żaden dziennikarz nie połapał się jeszcze w istnieniu Tęczy. Wszyscy kupili historię o doskonale wyćwiczonej grupie do akcji specjalnych hiszpańskiej Guardia Civil.
— Ding, ja... No wiesz, ja...
— Tak, kochanie, wiem. Jesteś lekarzem, zawodowo ratujesz życie. Pamiętaj, ja też to
robię i też zawodowo. Mieli tam mniej więcej trzydzieścioro dzieciaków. Jedno zamordowali.
Nie powiedziałem ci o tym, ale byłem mniej niż trzydzieści metrów od mordercy. Widziałem, jak umiera ta mała dziewczynka, Pats. Nigdy nie widziałem niczego tak strasznego i nic nie mogłem zrobić. — Jego głos był śmiertelnie poważny. Wiedział, że ta scena będzie mu się śniła jeszcze przez kilka tygodni.
— Tak? — Żona spojrzała mu w oczy. — Dlaczego?
— Nie było... To znaczy nie mogliśmy nic zrobić, w środku budynku reszta bandy
celowała w dzieciaki, dopiero przyjechaliśmy, nie byliśmy gotowi dorwać sukinsynów, a oni chcieli pokazać wszystkim, jak poważnie to traktują... Chyba właśnie w ten sposób ludzie tacy jak oni okazują siłę charakteru. Zabili zakładnika, żebyśmy widzieli, jacy są twardzi. — Ding odłożył gazetę, rozważając treść swych słów. Jeśli służyłeś w Armii i skrzywdziłeś niewinnego, ludzie przeklinali cię jako mordercę i nie mogłeś liczyć na wybaczenie, okazywałeś się niegodny munduru. A ci terroryści rozkoszowali się najwyraźniej krzywdzeniem niewinnych. Co to, do cholery, za ludzie? Chavez przeczytał wszystkie książki Paula Bellowa, ale jakoś ich treść nie przemówiła mu do przekonania. Choć był inteligentnym człowiekiem, tej intelektualnej bariery nie potrafił przekroczyć. Cóż, być może jedyne co potrzebował wiedzieć o tych ludziach, to jak ich trafiać? Z jego punktu widzenia był to jedyny stuprocentowo skuteczny argument.
— Co to za ludzie? — spytała Pat.
— Kochanie, doprawdy nie wiem. Doktor Bellow twierdzi, że tak mocno wierzą w idee,
że godzą się na utratę człowieczeństwa, ale do mnie to po prostu nie dociera. Wiem, że nie potrafiłbym tak postąpić. Jasne, zabijałem ludzi, ale nigdy dla przyjemności i nigdy dla jakichś abstrakcyjnych celów. Musi być jakiś poważny powód, coś dobrego dla społeczeństwa, albo dlatego, że ktoś złamał prawo. Nie jest to ładne, nie jest przyjemne, ale przynajmniej jest ważne i dlatego to robimy. Twój ojciec jest taki sam.
— Ty naprawdę lubisz tatę — zauważyła lekarz medycyny Patsy Chavez.


	— No wiesz pan, takich rzeczy to nam nie mówią, ale — hydraulik uśmiechnął się — widziałem, jak dokładnie tego dnia z lotniska startuje...	Pomodliłem się do każdego boga jaki istniał bym był w wstanie wkurzyć tę kobietę do granic możliwości.