W całej pełni akcja ta rozwinęła się dopiero w r. 1928, po wyborach do Sejmu, po których następuje proces konsolidacji opozycji lewicowej i coraz wyraźniej zarysowujący się konflikt między siłami stojącymi na gruncie obrony systemu burżuazyjno-demokratycznego a siłami reakcji dążącymi do jego zniesienia. W czerwcu 1928 r. kierownictwo resortu oświaty obejmuje po raz pierwszy zdecydowany piłsudczyk, jeden z najbardziej zaufanych ludzi Marszałka, mjr Kazimierz Switalski, członek grupy pułkowników.
Według niektórych badaczy rugi personalne w latach 1926 - 1931 doprowadziły do przesunięcia do innych szkół i miejscowości, wcześniejszego przeniesienia na emeryturę lub zwolnienia z zawodu 38 514 nauczycieli szkół powszechnych, tj. więcej niż 50% ogólnej ich liczby 86. Jest to rachunek obejmujący nie tylko przesunięcia o charakterze politycznym, lecz cały ruch personalny w tym okresie, a więc i te wszystkie zmiany miejsca pracy, które doszły do skutku z inicjatywy samych nauczycieli i w ich interesie, oraz ubytek naturalny, zwalniania nauczycieli z powodu braku kwalifikacji i wszelkie inne przeniesienia. Tym niemniej akcja przeniesień i zmian, nie licząca się często z rzeczywistym dobrem szkoły, z wymogami pracy dydaktycznej i powodująca obniżanie jej poziomu, miała w tym okresie znacznie szerszy zasięg niż w latach poprzednich, a jej celem było obsadzenie stanowisk kierowniczych swoimi ludźmi
84 Gustaw Dobrucki (J1873—?), dx med., minister WRiOP: 9 I,1927—26 VI1928.
85 J. Jędrzejewicz, W służbie ..., s. liii.
8« J. H a j e w ic z, S. J a w o r s k i, Kryzys wychowania i oświaty, Warszawa 1932, s. 65; T. S z c z e c h u r a, op. cit., s. 151.
32
i „rozproszenie" grup nauczycielskich opozycyjnie nastawionych wobec nowego reżimu.
W okresie późniejszym na początku 1931 r. minister WRiOP Sławomir Czerwiński87 przeprowadził czystkę w aparacie centralnym. Wówczas to — pisze Gałecki — pod presją grupy „Zrębu" i Janusza Jędrze-jewicza odeszli wybitni pracownicy, tacy jak dyrektor Departamentu Szkół Ogólnokształcących Władysław Żłobicki, naczelnicy: Władysław Badwan, Marian Reiter, Władysław Gubrynowicz, F. Dzik, Ignacy Dzier-żyński, wizytatorzy: Tadeusz Mikułowski, Adam Borszewski, Czesław Statkiewicz, kuratorzy szkolni: Grzegorz Zawadzki z Warszawy, Jan Szwemin z Torunia i inni88. Miejsca ich zajmowali ludzie związani z sanacją, zdolni do wprowadzenia w życie krystalizującego się wyraźnie nowego kursu wychowania państwowego.
Istotnym elementem tej polityki było ograniczenie zakresu kompetencji terenowych władz szkolnych, które rozporządzeniem prezydenta z 19 stycznia 1928 r. zostały podporządkowane wojewodom i starostom 89, oraz wprowadzenie zmian do organizacji i kompetencji samorządów szkolnych 80. Rady szkolne składały się z członków z nominacji i były bardziej organami władz szkolnych niż samorządami szkolnymi. Na razie spoczywały na nich liczne obowiązki, np. kontrola realizacji obowiązku szkolnego, opracowywanie budżetu szkolnego oraz rozporządzanie funduszami przeznaczonymi na szkolnictwo powszechne. Członkowie rady uzyskali •możność wglądu w sprawy wewnętrzne szkoły, m. in. prawo uczestniczenia wraz z inspektorem szkolnym w wizytacjach szkoły i zawiadamiania inspektora szkolnego o niedociągnięciach w pracy szkoły. Miejscowa rada szkolna, w wypadku niewypełnienia swych obowiązków lub przekroczenia swych uprawnień, mogła być zawieszona przez inspektora szkolnego na wniosek powiatowej rady szkolnej. Na terenach wschodnich zamieszkałych przez mniejszości narodowe samorządów wojewódzkich szkolnych nie organizowano 91.
87 Sławomir Czerwińskł (1885-1931), pedagog, nauczyciel języka polskiego w prywatnych szkołach, dyrektor gimnazjum, od 1919 r. w Ministerstwie WRiOP •starszy referent, radca ministerialny, wizytator seminariów nauczycielskich, dyrektor departamentu, od '311 VIII '19128 wiceminister, minister od '14 IV 1929 do 4 VIII 1931.
88 W. Gałecki, Jeszcze raz..., s. 271; T. Szczechura, op. cit.., s. 188.
89 „Dz.U. RP", 1928, nr 11, póz. 86.
90 Dz.U. MWRiOP", 1926, nr 116, póz. 207; F. Śliwiński, Organizacja szkolnictwa .. ., s. 45.
91 W skład rad wchodzili na terenie gminy: sołtys, przełożony obszaru dworskiego, kierownik szkoły czy też nauczyciel wyznaczony przez inspektora szkolonego i trzej przedstawiciele ludności, a w miastach: burmistrz lub delegat magi-
33
Pierwsza ocena stanu szkolnictwa w Polsce i projektu jego przebudowy, dokonana w obozie pilsudczyków, pochodzi z końca 1926 r. Autorem jej jest J. Jędrzejewicz. Wiemy także z relacji jego brata, Wacława Ję-drzejewicza 92, ówczesnego posła w Tokio, że już „wtedy właśnie wyraźnie zarysowała mu się koncepcja głębokiej reformy szkolnictwa [. . .] W listach [1926 - 1927] pełnych entuzjazmu przedstawiał zasady nowej organizacji szkolnictwa i załączał schematy orientacyjne" 93.
Podstawowe wady istniejącego stanu szkolnictwa Jędrzejewicz upatrywał: 1. w braku łączności między szkołami powszechnymi a szkołami średnimi ogólnokształcącymi, 2. w nadmiernym rozroście szkolnictwa ogólnokształcącego, 3. w słabym rozwoju szkół zawodowych, 4. w nie-współmierności między programami a metodami nauczania oraz 5. w braku jednolitego, odpowiadającego potrzebom państwa celu kształcąoo-wy-chowawczego, który to brak najjaskrawiej występował w szkolnictwie ogólnokształcącym M. Przezwyciężenia tych braków Jędrzejewicz szukał:
1. w przeprowadzeniu w całej pełni zasady jednolitości w szkolnictwie,
2. w rozbudowie szkolnictwa zawodowego, 3. w oszczędności czasu nauczania, 4. w przesunięciu egzaminów wstępnych (selekcji różnicującej) do szkoły średniej na lata większej dojrzałości, umożliwiającej młodzieży bardziej świadomy wybór zawodu lub kierunku dalszej pracy 95.



 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   
 
  Szeroka akcja personalna, mająca na celu usunięcie z odpowiedzialnych stanowisk w administracji szkolnej najpierw ludzi spod znaku endecji, a później także pracowników...
Pomodliłem się do każdego boga jaki istniał bym był w wstanie wkurzyć tę kobietę do granic możliwości.