ďťż

388 kpk.).
Stosowanie tego przepisu uwarunkowane jest zgodš obecnych stron, a ponadto stwierdzeniem, że w wyjaœnieniach oskarżony przyznaje się do winy w sposób nie budzšcy wštpliwoœci. Nie oznacza to, żeby wystarczajšce było użycie przez oskarżonego formuły „przyznaję się do winy", bez potrzeby składania wyjaœnień na temat istotnych okolicznoœci, w jakich oskarżony popełnił przestępstwo, albowiem dopiero podanie przez oskarżonego okolicznoœci popełnienia przestępstwa pozwala sšdowi orzekajšcemu dokonać oceny tych wyjaœnień z punktu widzenia ich wiarygodnoœci, a w dalszej kolejnoœci - ich oceny z punktu widzenia podmiotowego i przedmiotowego (wyrok SN z dnia 26.01.1971 r. - V KRN 558/70)29.
27 OSN KW 2001, nr 1-2, poz. 9.
28 Prokuratura i Prawo 2001, nr 1, poz. 14.
29 OSN KW 1971, nr 6, poz. 91.
376
Przewód sšdowy
Stanowisko to koresponduje z wyrokiem Sšdu Najwyższego z dnia 29.01.1974 r. - V KRN 8/74, w którym stwierdzono, że ocena, czy przyznanie się oskarżonego do winy nie budzi wštpliwoœci, powinna być oparta na rozważeniu całokształtu okolicznoœci zawartych w wyjaœnieniach oskarżonego; nie można więc przy dokonywaniu tej oceny ograniczać się jedynie do oparcia się na deklaracji oskarżonego o przyznaniu się do winy, gdy treœć dalszych wyjaœnień oskarżonego przeczy tej deklaracji, lub poddaje jš w wštpliwoœć. W razie częœciowego tylko przeprowadzenia postępowania dowodowego, postępowanie to, łšcznie z wyjaœnieniami oskarżonego przyznajšcego się do winy, powinno dostarczyć sšdowi wszelkich niezbędnych okolicznoœci do ustalenia rzeczywistego przebiegu zdarzenia rozpatrywanego w procesie, prawnej oceny czynu oskarżonego i zespołu okolicznoœci pozwalajšcych na orzeczenie kary zgodnie z dyrektywami jej wymiaru30.
D. Dalsze postępowanie dowodowe
1. Konsekwencjš zasady bezpoœrednioœci w postępowaniu sšdowym jest to, że oskarżony ma prawo być obecny przy wszystkich czynnoœciach postępowania dowodowego. Ma on w szczególnoœci prawo zadawania pytań osobom przesłuchiwanym oraz składania wyjaœnień co do każdego dowodu (art. 386 § 2 w zw. z art. 390 § 1 kpk.).
Tylko w wyjštkowych wypadkach, gdy należy się obawiać, że obecnoœć oskarżonego mogłaby oddziaływać krępujšco na wyjaœnienia współoskarżonego, albo na zeznania œwiadka lub biegłego, przewodniczšcy może zarzšdzić, aby na czas przesłuchania danej osoby oskarżony opuœcił salę sšdowš. Po powrocie należy niezwłocznie poinformować oskarżonego o przebiegu rozprawy w czasie jego nieobecnoœci oraz umożliwić mu złożenie wyjaœnień co do przeprowadzonych w czasie jego nieobecnoœci dowodów (art. 390 § 2 w zw. z art. 375 § 2 kpk.).
Wydalenie oskarżonego z rozprawy, jako odejœcie od podstawowej zasady procesowej wyrażonej w art. 390 § 1 kpk., powinno być ograniczone do minimum. Winno być zawsze poprzedzone ostrożnš ocenš, czy rzeczywiœcie powstała koniecznoœć do wydania takiej de-
30 OSNKW 1974, nr 7-8, poz. 145.
377
Postępowanie przed sšdem pierwszej instancji
cyzji. Prawa oskarżonego do udziału w całym postępowaniu dowodowym nie można traktować jak zwykłej formalnoœci procesowej; udział bowiem oskarżonego w rozprawie jest jednš z gwarancji jego prawa do obrony, sšdowi zaœ stwarza dodatkowe przesłanki do dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych i trafnych ocen, również na podstawie odbioru wrażeń wynikajšcych z zachowania się uczestników procesu (np. œwiadków, oskarżonych), sposobu składania zeznań i wyjaœnień, udzielania odpowiedzi na zadawane pytania, itp. - co w sumie daje sšdowi pełniejsze możliwoœci oceny wszystkich występujšcych w sprawie dowodów (wyrok SN z dnia 17.02.1975 r. - 1 KR 222/74)31.
Postępowanie dowodowe - oprócz sytuacji, o której mowa w art. 390 § 1 kpk. - może się toczyć przykładowo również wówczas, jeżeli oskarżony wprawił się ze swej winy w stan niezdolnoœci do udziału w rozprawie, a także wówczas gdy oœwiadcza, że nie weŸmie udziału w rozprawie, uniemożliwia doprowadzenie go na rozprawę albo zawiadomiony o niej osobiœcie nie stawia się na rozprawę bez usprawiedliwienia (art. 377 kpk.) oraz kiedy istniejš warunki do wydania wyroku zaocznego (art. 479 kpk.). Te kwestie zostały wczeœniej obszernie omówione.
2. Najczęœciej spotykanym - również w toku postępowania sšdowego - Ÿródłem dowodowym sš zeznania œwiadków. Sposób przeprowadzania tego dowodu został wyczerpujšco przedstawiony w częœci dotyczšcej zasady bezpoœrednioœci oraz przepisów ogólnych o dowodach.


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   
 
  Innš instytucjš, służšcš przyspieszeniu biegu postępowania sšdowego, jest możliwoœć przeprowadzenia - za zgodš stron - postępowania dowodowego tylko częœciowo,...
Pomodliłem się do każdego boga jaki istniał bym był w wstanie wkurzyć tę kobietę do granic możliwości.