– Elfa!– Naprawdę, spostrzegawczość przywódców tej ekspedycji nie przestaje mnie wprawiać w zdumienie...

Jesteś drugą osobą, Sir Hunnarze, która mnie rozpoznała od pierwszego rzutu oka.
– A co – ciągnął dalej Ethan uparcie, nie zwracając uwagi na sarkazm – powie Landgraf, kiedy zorientuje się, że cię nie ma?
Elfa zamyśliła się.
– Spodziewam się, że wpadnie w furię. Będzie szalał i klął, i groził, i rozbijał różne rzeczy, i wywróci Wannome do góry nogami. I w końcu znajdzie mój list...
– List?
– ...i dowie się, że pojechałam z wami. A wtedy wścieknie się na serio.
Ethan odwrócił się do Septembra.
– Co z nią zrobimy, Skuo?
– No cóż, moglibyśmy zawrócić – zastanawiał się Skua, z otwartym podziwem wpatrując się w ubraną w futra Elfę. – Mamy wiatr za plecami, więc nie trwałoby to zbyt długo, ale nie mam najmniejszej ochoty marnować czas i już pokonaną odległość tylko dlatego, że należałoby zwrócić tatusiowi tę napaloną nastolatkę. No i czekałyby nas przeróżne wyrzuty i tłumaczenia, i różne takie... i zmarnowalibyśmy jeszcze więcej czasu. Nie, powiedzcie stewardowi, że mamy jedną osobę więcej na kolacji i ruszajmy wesoło w dalszą drogę. Zawsze się dla niej znajdzie jakieś miejsce... prawda, Hunnarze?
– Co? – odparł zaskoczony rycerz. I popatrzył niepewnie na potężnego mężczyznę.
Znajdowali się już o tysiąc kilometrów od Wannome. Jeden oddech, a już pod duramiksowymi płozami przesuwało się następnych kilka metrów lodu i znikało za rufą. Sunęli teraz po nieznanym lodzie, po którym nigdy nie halsowali ani ludzie Hunnara, ani marynarze Ta-hodinga. Na ostatnich kilkuset kilometrach minęli kilka wysp, z których żadna nie była zamieszkana. Wszystkim dokuczało wrażenie pustkowia.
– Pusty kraj – zauważył Hunnar cicho i markotnie.
– Tak – zgodził się z nim Ta-hoding. – Wyraźnie widać, że nie będzie tu z kim handlować. A przecież część tej ziemi, którą minęliśmy, wyglądała gościnnie.
– Powodem może być wulkan – powiedział September. – Nie dziwiłbym się, gdyby na te wyspy spadały okresowo deszcze gorących popiołów i pumeksu.
– A mimo to – dumał Ethan leniwie – sama możliwość założenie kilku ośrodków handlowych z perspektywą rozszerzania międzyplanetarnego handlu mogłaby... – przerwał mu okrzyk dochodzący z głównego masztu, na który obydwaj tranowie zamarli w bezruchu, całkiem jakby nagle temperatura spadła do stu poniżej zera.
– Gutorrbyny! Z północnego wschodu!
Hunnar, Ta-hoding, dziesiątki marynarzy i żołnierzy rzucili się do poręczy.
– Co się dzieje? – wrzasnęła Colette z luku. Hunnar był szybszy niż Ethan.
– Zejdź pod pokład, o pani!
Zabrzmiało to jak rozkaz, a nie propozycja. Colette najeżyła się.
– Zaczekaj no chwilę... – zaczęła gwałtownie.
Głos Septembra był groźny i wyprany z humoru.
– Proszę zrobić, co każe, panno du Kane.
Colette zawahała się, popatrzyła na niego niepewnie. Wciąż coś mamrocząc zniknęła pod pokładem.
– Widzę je – zamruczał potężny mężczyzna, osłaniając oczy ręką.
– Ja również – zawtórował mu Ethan.
Daleko na północnym wschodzie pojawiła się niewielka chmura malusieńkich, brązowych plamek. Wyglądała jak chmura komarów, po chwili urosła do chmury much, a potem zmieniła się w chmarę kształtów przypominających literę T.
– Czy możemy je prześcignąć? – zapytał September. Odpowiedź Hunnara była zwięzła.
– Nie, mój przyjacielu. Może gdybyśmy mieli wiatr za plecami... ale one wciąż jeszcze leciałyby pod lepszym kątem. Pewne jest, że nas dostrzegły. Niewykluczone, że będziemy musieli walczyć, chociaż zawsze jest szansa, że się nami nie zainteresują.
Z drugiej strony pokładu dobiegł gderliwy ryk. Ethan poznał głos generała Balavere.
– Smoki, panie! – odkrzyknął Hunnar.
– Jak blisko? – warknął generał, przypinając miecz.
– Pięć, może sześć kijatów i podlatują coraz bliżej.
Balavere zaklął, wielkimi krokami podszedł do przedniego luku i z roztargnieniem coś do środka wrzasnął. Niemal natychmiast z dziury zaczęli wypadać na pokład żołnierze; jak gdyby ruszył mrowisko. Tymczasem generał pospieszne dołączył do stojących na rufie.
– W żadnym wypadku przy tym olinowaniu nie uda nam się ich nie dopuścić do statku – zauważył Hunnar wpatrując się zmartwiony w górę. – W samym środku ustawimy grupę łuczników, a przy poręczach włóczników.
Ethan obserwował jak stado robi się coraz większe.
– Ile te stworzenia mają rozumu?
– Mniej niż k’nithy – odparł Hunnar. – Polują na wzrok, głos i zapach, a nie na rozum.
– Mam taki pomysł – zaczął September. – Moglibyśmy spróbować...

* * *
Na pokładzie Slanderscree nikt się nie poruszał. Wszyscy usiłowali wcisnąć się w poręcze albo jedną z prowizorycznych barykad z beczułek i skrzyń. Żadnego, nawet najśmielszego pilota nie można było przekonać, żeby stał przy kole sterowym podczas ataku smoków, a Hunnar i Balavere nie chcieli nikogo zmuszać. Tak więc sterowanie odbywało się spod pokładu za pomocą systemu linek do pociągania.
Stado zbliżało się, wyraźnie doganiając statek.
– Musi ich być ze setka – zagadnął Skua ze swadą. – Paskudnie wyglądające ptaszyska, co, chłopcze?


	– Elfa!– Naprawdę, spostrzegawczość przywódców tej ekspedycji nie przestaje mnie wprawiać w zdumienie...	Pomodliłem się do każdego boga jaki istniał bym był w wstanie wkurzyć tę kobietę do granic możliwości.