Ostatniego wieczora przed moim odjazdem ze szpitala polowego przyszedł do mnie Rinaldi z majorem z naszej mesy...

Powiedzieli mi, że jadę do amerykańskiego szpitala, który właśnie założono w Mediolanie. Miało tu przybyć kilka amerykańskich jednostek sanitarnych i ten szpital przeznaczony był dla nich i dla wszystkich Amerykanów służących we Włoszech. W Czerwonym Krzyżu było ich wielu. Stany Zjednoczone wypowiedziały wojnę Niemcom, ale nie Austrii.
Włosi byli przekonani, że Ameryka wypowie wojnę także i Austrii, i ogromnie się przejmowali każdym przyjeżdżającym Amerykaninem, nawet jeżeli był z Czerwonego Krzyża. Zapytali mnie, czy uważam, że prezydent Wilson wypowie wojnę Austrii, a ja odparłem, że to już tylko kwestia dni. Nie wiedziałem, co mamy przeciwko Austrii, ale wydawało mi się logiczne, że skoro wypowiedzieliśmy wojnę Niemcom, musimy wypowiedzieć i jej. Pytali, czy wypowiemy wojnę Turcji. Odrzekłem, że to wątpliwe. Powiedziałem, że Turcja jest naszym narodowym drobiem*, ale ten dowcip był tak ciężki do przetłumaczenia, a oni tak zaskoczeni i podejrzliwi, że powiedziałem im, iż prawdopodobnie wypowiemy wojnę i Turcji. A Bułgarii? Wypiliśmy już kilka szklaneczek wódki, więc odparłem, że tak, jak Boga kocham, Bułgarii też i Japonii także. Na to oni, że Japonia jest przecież sojuszniczką Anglii. Nie można ufać tym cholernym Anglikom. Powiedziałem, że Japończycy chcą Hawajów. A gdzie są Hawaje? Na Oceanie Spokojnym. Dlaczego Japończycy ich chcą? – Właściwie nie chcą – odpowiedziałem. – To tylko takie gadanie. Japończycy to wspaniałe małe ludziki, rozmiłowane w tańcu i lekkim winie. – Tak jak Francuzi – powiedział major. – Francuzom odbierzemy Niceę i Sabaudię. – Rinaldi dodał, że odbierzemy także Korsykę i całe adriatyckie wybrzeże. Major oświadczył, że Italia powróci do świetności Rzymu. Na to ja, że Rzymu nie lubię. Bo tam gorąco i pełno pcheł. – Nie lubi pan Rzymu? – Owszem, kocham Rzym. Rzym to matka narodów. Nigdy nie zapomnę Romulusa ssącego Tyber. – Co takiego? – Nic. Jedźmy wszyscy do Rzymu. Jedźmy dziś jeszcze do Rzymu i więcej nie wracajmy. – Rzym to przepiękne miasto – oświadczył major. – Ojciec i matka narodów – odpowiedziałem. – Rzym po włosku jest rodzaju żeńskiego, więc nie może być ojcem – stwierdził na to Rinaldi. – W takim razie kto jest ojcem, Duch Święty? – Niech pan nie bluźni. – Ja nie bluźnię, tylko proszę o informację. – Pijany jesteś, dziecinko. – A kto mnie upił? – Ja pana upiłem – odparł major. – Upiłem pana, bo pana kocham i dlatego że Ameryka weszła do wojny. – Po rękojeść – odpowiedziałem. – Rano odjeżdżasz, dziecinko – rzekł Rinaldi. – Do Rzymu – odparłem. – Nie, do Mediolanu. – Do Mediolanu – powiedział major. – Do “Crystal Palace", do “Covy", do “Campari", do Biffiego, do galleria. Ty szczęściarzu. – Powiedziałem, że do “Gran Italii", gdzie pożyczę forsy od George'a. – Do “La Scali" – dodał Rinaldi. – Będzie pan chodził do “La Scali". – Co wieczór – powiedziałem. – Nie będzie pan mógł sobie pozwolić na to, żeby chodzić co wieczór – rzekł major. – Bilety są bardzo drogie. – Wystawię weksel na okaziciela, na mojego dziadka – powiedziałem. – Co takiego? –Weksel na okaziciela. Dziadek musi zapłacić, bo inaczej wsadzą mnie do więzienia. W banku załatwia to niejaki pan Cunningham. Ja w ogóle żyję z weksli na okaziciela. Czyż dziadek może wsadzić do więzienia wnuka–patriotę, który ginie po to, żeby Italia żyła? – Niech żyje amerykański Garibaldi! – zawołał Rinaldi. – Viva weksle na okaziciela – odpowiedziałem. – Musimy ciszej gadać – powiedział major. – Już kilka razy proszono, żebyśmy byli ciszej. – Naprawdę pan jutro jedzie, Federico? – Mówię wam, że jedzie do amerykańskiego szpitala – odrzekł Rinaldi. – Do pięknych pielęgniarek. Nie takich z brodami jak ci sanitariusze ze szpitala polowego. – Tak, tak. – powiedział major. – Wiem, że jedzie do amerykańskiego szpitala. – Mnie ich brody nie przeszkadzają – oświadczyłem. – Jak ktoś chce zapuścić sobie brodę, to niech zapuszcza. Dlaczego pan nie zapuści brody, signor maggiore? – Bo nie zmieściłaby się w masce gazowej. – Owszem, zmieściłaby się. W masce gazowej zmieści się wszystko. Ja już nawet rzygałem do maski gazowej. – Nie mów tak głośno, dziecinko – poprosił Rinaldi. – Wszyscy wiemy, że pan był na froncie. Ach, ty kochana dziecinko, co ja będę robił bez ciebie? – Trzeba iść – powiedział major. – Zaczyna się sentymentalnie. Mam dla pana niespodziankę. Tę pańską Angielkę. Wie pan? Tę, do której pan co wieczór chodził do tego ich szpitala. Ona też jedzie do Mediolanu. Ma pracować z tą drugą w amerykańskim szpitalu. Nie dostali jeszcze pielęgniarek z Ameryki. Rozmawiałem dzisiaj z szefem ich riparto*. Tu, na froncie, było za dużo kobiet. Część teraz odsyłają. Co pan na to? – W porządku. – Tak? Jedzie pan sobie do wielkiego miasta i będzie pan miał swoją Angielkę na pieszczotki. Dlaczego ja nie jestem ranny? – Może pan jeszcze będzie – powiedziałem. – Trzeba iść – rzekł major. – Pijemy tu, hałasujemy i przeszkadzamy Federikowi. – Nie idźcie. – Już musimy. Do widzenia. – Wszystkiego dobrego. – Najlepszego. – Ciao. – Ciao. – Ciao. – Wracaj niedługo, dziecinko. – Rinaldi ucałował mnie. – Pachnie pan lizolem. Do widzenia, dziecinko. – Do widzenia. Wszystkiego dobrego.


	Ostatniego wieczora przed moim odjazdem ze szpitala polowego przyszedł do mnie Rinaldi z majorem z naszej mesy...	Pomodliłem się do każdego boga jaki istniał bym był w wstanie wkurzyć tę kobietę do granic możliwości.