Reflektor na dachu zgasł, pozostawiając rozmazane powidoki odbicia światła na lufie, potwora i jasnego promienia...

Case’owi dzwoniło w uszach.
Potem reflektor zapłonął znowu i przeszukał cienie. Blady Terzibashjian opierał się o płytę drzwi. Podtrzymywał lewą dłoń i patrzył na ściekającą wolno krew.
U jego stóp leżał cały i nie naruszony jasnowłosy mężczyzna.
Z mroku wyszła Molly, cała w czerni, ze strzałkowcem w ręku.
— Weź radio — stęknął przez zaciśnięte zęby Ormianin. — Wezwij Mahmuta.
Musimy go stąd zabrać. Niedobre miejsce.
— Prawie mu się udało — powiedział Finn. Kolana trzaskały mu głośno, gdy
bezskutecznie otrzepywał nogawki. — Wszyscy widzieliście ten horror show? To na pewno nie był jakiś rozdeptany hamburger? Bardzo sprytne. Zabierajmy stąd jego tyłek. Zanim się obudzi, muszę przeskanować cały ten sprzęt. Żeby Armitage dostał to, za co płaci.
Molly podniosła coś z ziemi. Pistolet.
— Nambu — zauważyła. — Niezła broń.
Terzibashjian jęknął cicho. — Case dostrzegł, że brakuje mu połowy środko-
wego palca.
W morzu smutku przedświtu, zalewającego miasto, kazała mercedesowi za-
wieźć ich do Topkapi. Finn i olbrzymi Turek imieniem Mahmut zabrali wciąż
nieprzytomnego Rivierę. Po chwili zakurzony citroen podjechał po Terzibashjia-na, który był już na granicy omdlenia.
— Dupek z ciebie — oświadczyła Molly, otwierając przed nim drzwi. — Po-
winieneś trzymać się z tyłu.
Ormianin spojrzał gniewnie.
— W każdym razie skończyliśmy nasze interesy. — Pchnęła go do środka
i zatrzasnęła drzwi. — Jeśli spotkam cię jeszcze raz, zabiję — zagroziła bladej twarzy za przyciemnioną szybą.
Citroen zapiszczał oponami i wyjechał z alejki na ulicę.
Mercedes płynął bezgłośnie przez budzący się Istambuł. Minęli stację tunelu i pomknęli labiryntem opustoszałych bocznych uliczek, wzdłuż odrapanych bloków mieszkalnych, które przypominały Case’owi Paryż.
— Co to jest? — zapytał Molly, gdy mercedes zaparkował się przy ogrodzie
75
otaczającym Seraglio. Patrzył niepewnie na barokowy zestaw stylów tworzących Topkapi.
— Coś w rodzaju prywatnego burdelu króla — odparła. Wysiadła i przecią-
gnęła się. — Trzymał tu kupę kobiet. Teraz to muzeum. W stylu lokalu Finna.
Wszystko po prostu tam leży: wielkie diamenty, miecze, lewa ręka Jana Chrzci-ciela. . .
— W zbiorniku anabiotycznym?
— Nie. Martwa. Wsadzili ją do takiej ręki z brązu, z małą klapką na boku,
żeby chrześcijanie mogli ją całować na szczęście. Zdobyli ją od chrześcijan jakiś milion lat temu i nigdy nawet nie odkurzyli. Bo to relikwia niewiernych.
W ogrodach Seraglio rdzewiał czarny, żelazny jeleń. Case patrzyl, jak pod jej butami pęka krucha po wczesnych przymrozkach trawa. Szli obok ścieżki zim-nych ośmiokątnych płyt. Gdzieś na Bałkanach czekała zima.
— Ten Terzi to skurwiel pierwszej kategorii — powiedziała. — Z tajnej po-
licji. Specjalista od tortur. Przy tym łatwo go kupić z tą forsą, jaką dysponuje Armitage.
W mokrych gałęziach drzew odezwały się ptaki.
— Załatwiłem tę sprawę dla ciebie — stwierdził Case. — Tę w Londynie.
Znalazłem coś, ale nie wiem, co to oznacza.
Opowiedział jej historię Corto.
— Wiedziałam, że w Ryczącej Pięści nie było człowieka nazwiskiem Armita-
ge. Sprawdziłam. — Pogładziła zardzewiały grzbiet żelaznej łani. — Sądzisz, że to mały komputer go wyciągnął? W tym francuskim szpitalu?
— Sądzę, że Wintermute.
Skinęła głową.
— Jeden problem — dodał. — Jak myślisz, czy on wie, że był przedtem Cor-
to? Wiesz, kiedy trafił do kliniki, niczym szczególnym się nie wyróżniał, więc może Wintermute. . .
— Tak. Zbudował go od zera. Tak. . . — Ruszyli dalej. — Pasuje. Wiesz, kiedy ten facet zostaje sam, to jakby w ogóle nie żył. Przynajmniej ja nie zauważyłam.
Widzisz kogoś takiego i myślisz, że coś robi w samotności. Ale nie Armitage. Siedzi i gapi się w ścianę. Potem coś przeskakuje, wchodzi na wyższy bieg i zasuwa dla Wintermute’a.
— To dlaczego trzyma te zapisy w Londynie? Nostalgia?
— Może nic o nich nie wie. Może są tylko zarejestrowane na jego nazwisko.
— Nie rozumiem — mruknął Case.
— Po prostu głośno myślę. Słuchaj, Case, jak mądre są SI?


	Reflektor na dachu zgasł, pozostawiając rozmazane powidoki odbicia światła na lufie, potwora i jasnego promienia...	Pomodliłem się do każdego boga jaki istniał bym był w wstanie wkurzyć tę kobietę do granic możliwości.