Reformy te rozpoczął Pius V (1566-72), dawny inkwizytor Michaele Ghislieri. Ustalił on zasadę, że nikt nie może objąć beneficjum kościelnego bez inwestytury papieskiej, i sam nominował 314 biskupów. Był nieustępliwy przy wprowadzaniu obowiązku rezydencji biskupów, tj. obowiązku przebywania i pracy w swojej diecezji, oraz zorganizował pierwsze dwie kongregacje* rzymskie - indeksu i soboru.
Jego następca Grzegorz XIII (1572-85) odznaczył się wprowadzeniem nowego kalendarza tzw. gregoriańskiego, opartego na dokładniejszych obliczeniach astronomicznych, który obowiązuje do dziś. Sykstus V (1585- -9Q) zajął się 2 kolei reorganizacją kurii rzymskiej. Stworzył sekretariat stanu i zorganizował 9 kongregacji. Określił liczbę kardynałów na 70 oraz starannie z punktu widzenia interesów papiestwa dobierał ludzi do kolegium kardynalskiego. Wprowadził również dla biskupów obowiązek wizytowania swych diecezji co najmniej raz na 5 lat. Wreszcie Klemens VIII (1592-1605) opublikował pontyfikał, martyrologjum** i ceremoniał biskupi, dopełniając w ten sposób uchwały soboru trydenckiego w zakresie potrzeb liturgicznych.
Jednocześnie przeprowadzono reformy w poszczególnych prowincjach kościelnych. Mimo że kler, szczególnie wyższy, zachował swój arystokratyczny i bardzo świecki styl życia, nastąpiły reformy poszczególnych klasztorów, a synody prowincjonalne wprowadzały w życie uchwały trydenckie. Pojawiły się pierwsze seminaria duchowne: w 1564 r. w Rieti, w latach 1564-67 w Reims; zreorganizowano też system parafii.
* Kongregacje - najwyższe urzędy kościelne papiestwa, złożone z kardynałów i dygnitarzy kościelnych.
** Martyrologium - spis męczenników z krótkimi opisami ich męczeństwa.
155
Wszystkie te postanowienia i reformy w obrębie Kościoła katolickiego miały jednak swą stronę ujemną. Było nią zwiększenie nacisku Kościoła na życie społeczne i ideologiczne, a także odcięcie się od protestantyzmu, który przecież pozostał, istniał, nie zanikał. W ten sposób sobór trydencki przyczynił się do przekształcenia chwilowych, zdawałoby się, różnic religijnych w trwałą schizmę, dzielącą odtąd całe chrześcijaństwo, co z punktu widzenia interesów kościelnych nie było korzystne.
Próby porozumienia między protestantami
Spontaniczny i wielokierunkowy rozwój reformacji, powstawanie nowych wyznań, różniących się nie tylko od katolicyzmu, ale nieraz równie głęboko pomiędzy sobą, stało się niebezpieczne, gdy katolicyzm zaczął organizować się nie tylko politycznie, ale i doktry-nalnie i przystąpił do ofensywy przeciwko róż-nowiercom. Jeżeli na sejmie Rzeszy w 1526 r. w Spirze reformacja luterańska i zwingliańska zostały uznane jako istniejące i tolerowane przez władzę, aż do ustalenia stosunku do nich przez sobór, to w 1529 r. cesarz odwołał ustępstwa wobec reformacji. Był to moment, gdy Karol V pogodził się z Francją (Cambrai 1529), podporządkował sobie Włochy i papie-stwo, a pod hasłem obrony przed Turkami pozyskał poparcie w Niemczech.
Pod patronatem Filipa landgrafa heskiego doszło do pierwszych prób porozumienia pomiędzy Lutrem i Zwinglim. Na spotkaniu w Marburgu uzgodniono większość artykułów obu wyznań, nie mogąc dojść do porozumienia jedynie w kwestii eucharystii. W 1530 r. cesarz Karol V zaprosił przedstawicieli protestanckich na sejm do Augsburga, pragnąc doprowadzić do porozumienia protestantów z katolikami, co oczywiście wymagało również zgody wewnątrz obozu protestanckiego. Reprezentujący luteranów Filip Melanchton wypracował wyznanie wiary tzw. augsburskie, przyjmując większość sakramentów i zwyczajów katolickich. Nie zadowoliło to katolików, powodując jednocześnie pogłębienie różnic w
Karol V pod Miihlbergiem
obozie protestanckim. Bucer był gotów podpisać wyznanie augsburskie z poprawką dotyczącą eucharystii, podczas gdy Zwingli odciął się od tak daleko idącej ugodowości. Wobec dalekich rozbieżności doktrynalnych Bucer opracował nową konfesję, zwaną Tetrapolita-na (obejmującą cztery miasta: Strasburg, Konstancję, Lindau i Menningen), zbliżoną do stanowiska Zwingliego, ale bardziej ugodową.
Rezultat doktrynalny i polityczny sejmu augsburskiego był opłakany. Cesarz polecił luteranom w ciągu 7 miesięcy ukorzyć się i wspomóc go w walce z sakramentarianami. Odpowiedzią ze strony protestanckiej było utworzenie Ligi Szmalkaldzkiej (marzec 1531 r.), skupiającej 6 księstw, 2 hrabstwa 111 miast niemieckich. Liga zyskała wkrótce poparcie Bawarii, a 26 maja 1532 r. (traktat w Scheyern) pomoc i sojusz Franciszka I.
Próby porozumienia doktrynalnego pomiędzy protestantami trwały dalej. Rozmowy pomiędzy Bucerem i Lutrem doprowadziły w 1536 r. do tzw. Ugody wittenberskiej, w myśl której Bucer przyjął luterańska, lecz zmodyfikowaną nieco doktrynę o sakramencie ołtarza. Odtąd pozostały w Niemczech dwa wy-
156


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   
 
  Reformy papieskie po soborze trydenckimSobór, zajmując się głównie kwestiami dogmatycznymi, pozostawił papieżowi do przeprowadzenia reformy organizacji i...
Pomodliłem się do każdego boga jaki istniał bym był w wstanie wkurzyć tę kobietę do granic możliwości.