Rozdział trzeci Londyn Alfred Vicary uznał, że wieczór w domu wyjdzie mu na dobre...

Miał ochotę na spacer, więc wyrwał się z pracy na godzinę przed zachodem słońca; zdąży dojść do Chelsea, nim miasto pogrąży się w mroku. Popołudnie było ładne, chłodne, ale bezdeszczowe i prawie bezwietrzne. Puchate, szare chmury z brzuszkami zaróżowionymi od promieni zachodzącego słońca sunęły nad West Endem. Londyn żył. Vicary obserwował tłumy na Parliament Square, z podziwem spoglądał na działa przeciwlotnicze na Birdcage Walk, błąkał się wśród cichych, osiemnastowiecznych zakątków Belgravii. Zimowe powietrze cudownie oczyszczało mu płuca, powstrzymał się od zapalenia papierosa. Ostatnio dręczył go suchy, ostry kaszel, taki sam jak podczas egzaminów końcowych w Cambridge i poprzysiągł sobie, że po zakończeniu wojny rzuci przeklęte palenie.
Minął Belgrave Square i skierował się w stronę Sloane Square. Czar prysnął. Sprawa znowu zaabsorbowała jego myśli. Nigdy właściwie o niej nie zapominał. Czasami tylko udawało mu się zepchnąć ją na nieco dalszy plan. Styczeń przeszedł w luty. Wkrótce nadejdzie wiosna i inwazja. A jej powodzenie lub klęska może zależeć przede wszystkim od niego.
Myślał o ostatniej rozszyfrowanej wiadomości, którą mu przesłali chłopcy z Bletchley Park. Nadano ją ubiegłej nocy do agenta działającego w Anglii. Nie pojawił się tam żaden pseudonim, lecz Vicary zakładał, że to jeden z agentów, na których poluje. Donoszono, że przekazane dotychczas informacje są dobre, ale potrzeba dalszych. Żądano również raportu o tym, w jaki sposób agent się skontaktował ze źródłem. Vicary próbował się dopatrzyć w tym jakichś dobrych stron. Skoro Berlin potrzebuje więcej materiału, to znaczy, że nie ma pełnego obrazu. A jeśli nie ma pełnego obrazu, to on, Vicary, zdąży jeszcze zdezorientować wroga. Cała sprawa tak go przygnębiała, że czerpał pociechę z takiej oto logiki.
Minął Sloane Square i znalazł się w Chelsea. Przypomniał sobie takie same wieczory sprzed niepamiętnych czasów — sprzed wojny i cholernego zaciemnienia — kiedy to wracał z uniwersytetu do domu, dźwigając teczkę wypchaną książkami i notatkami. Wtedy największe jego zmartwienia były o wiele prostsze. Czy uśpiłem studentów wykładem? Czy zdążę skończyć książkę na czas?
I coś jeszcze do niego doszło. Niezależnie od tego, co twierdzi Boothby, okazał się doskonałym oficerem kontrwywiadu. Sam charakter go do tego predysponował. Nie należał do próżnych. Nie potrzebował publicznych pochwał ani zachwyconych wielbicieli. Wystarczało mu w samotności rozkoszować się własnymi zwycięstwami. Podobało mu się, że nikt nie wie, co właściwie robi. Z natury był skryty i zamknięty w sobie, a praca w wywiadzie tylko pogłębiła te cechy.
Pomyślał o Boothbym. Dlaczego zabrał teczkę Vogla i wyparł się tego? Dlaczego nie chciał przekazać Eisenhowerowi ani Churchillowi ostrzeżenia Vicary'ego? Dlaczego przesłuchał Karla Beckera, ale nie przekazał mu informacji o istnieniu oddzielnej niemieckiej siatki szpiegowskiej? Vicary'emu nie nasuwało się żadne logiczne wytłumaczenie postępowania zwierzchnika. Przypominało to luźne notatki, których w żaden sposób nie mógł ułożyć w harmonijną całość.
Dotarł do swego domu przy Draycott Place. Pchnął drzwi i po stercie nie podnoszonej od wielu dni poczty przeszedł do zaciemnionego salonu. Zastanawiał się, czyby nie zaprosić na kolację Alice Simpson, ale doszedł do wniosku, że brak mu sił na uprzejmą pogawędkę. Nalał do wanny gorącej wody i moczył się, słuchając sentymentalnej muzyki w radiu. Wypił szklankę whisky i przejrzał gazety. Od kiedy zamieszkał w świecie kontrwywiadu, nie wierzył w ani jedno drukowane w nich słowo. Wtedy zaczął dzwonić telefon. Pewnie z biura, bo ostatnio już nikt inny się do niego nie odzywał. Wyszedł z kąpieli, włożył szlafrok. Telefon stał w gabinecie. Vicary podniósł słuchawkę.
— Tak. Harry? — odezwał się.


	Rozdział trzeci Londyn Alfred Vicary uznał, że wieczór w domu wyjdzie mu na dobre...	Pomodliłem się do każdego boga jaki istniał bym był w wstanie wkurzyć tę kobietę do granic możliwości.