z Zosią słuchałyśmy z nadzwyczajną uciechą i zainteresowaniem, wtrącając się raczej rzadko i tylko w celu dolania oliwy do ognia, który, jak się...

W Polsce kłócili się z mniejszym zapałem.
I dopiero rozpaczliwe, nieopanowane ziewnięcie Marianne położyło kres znakomi-
tej rozrywce. Alicja zerwała się z miejsca natychmiast, demonstracyjnie okazując troskę 118
wyłącznie o nią z całkowitym pominięciem Włodzia. Włodzio mógł teraz nosić węgiel albo rąbać drzewo, albo najlepiej zrobić pranie, ale Marianne był zmęczona, Marianne
musiała się położyć i odpocząć. Marianne musiała iść spać!.,.
W tym samym momencie Zosia zorientowała się, że Pawła ciągle nie ma. Z kolei
Włodzio poszedł w zapomnienie. Pawłem zdenerwowałyśmy się wszystkie trzy.
— Gdzie on się plącze do tej pory? Czy mu się coś nie stało?
Uczyniłam przypuszczenie, że pojechał na dworzec główny do Kopenhagi.
— To już nie wróci — powiedziała Alicja dość grobowo, nie wiadomo dlaczego
rzucając Włodziowi wrogie spojrzenie. — Dochodzi dwunasta, nie złapie ostatniego
pociągu o dwunastej dwadzieścia.
— Złapie, pojechał już dawno. . .
— Ale on nie miał pieniędzy na bilet! — jęknęła Zosia. — Ja mu dałam tylko na
kawę!
— To przyjedzie na gapę. . .
Włodzio i Marianne wykazywali tak nikłe zainteresowanie tematem, że aż było to
prawie nieuprzejme. Marianne już od dłuższej chwili nie kryła zmęczenia, a Włodzio,
119
po wybuchu wigoru, zaczął ziewać wręcz przerażająco. Istniało prawdopodobieństwo, że wywichnie sobie szczękę. Trzeba było koniecznie coś z nimi zrobić. Rozwścieczona
i zdenerwowana Alicja zostawiła ich z półprzytomną niemal Zosią i wyciągnęła mnie
do atelier.
— Słuchaj, jak ich ulokować? Rany boskie, gdzie ten Paweł?. . . Gdzie on się po-
dział? Zaczynam się denerwować. . . Co zrobić?
— Nie wiem. Najpierw pozbyć się Włodzia i Marianne, długo już nie wytrzymają.
Gdzie ich zamierzałaś położyć?
— Albo w tamtych małych pokojach, ale tam śpią Zosia i Paweł. . . Gdzie ten Paweł?
Albo tam, gdzie ty. . .
— Aha, rozumiem. To znaczy, że mam się przenieść na katafalk. O, pardon, chcia-
łam powiedzieć na pomnik. . .
— Zgodziłabyś się?
— Po pierwsze nie widzę innego wyjścia, a po drugie nie mam właściwie nic prze-
ciwko temu. Dobrze, że Elżbieta się wyprowadziła. Mogę tu nawet zostać na stałe. Lubię dużą przestrzeń.
120
— I nie będzie ci przeszkadzało, że tu jest bezpośrednie wyjście do ogrodu?
— Przeciwnie. Lubię bezpośrednie wyjścia. A poza tym moja maszyna też tu nie
będzie nikomu przeszkadzała.
— Chcesz pisać?
— Aha.
Alicja się nagle zainteresowała.
— Nową książkę?
— Nie, listy. Korespondencję do ukochanego mężczyzny.
— Co ty powiesz, nie minęło ci?
— Raczej mam wrażenie, że się pogłębia.
— A, właśnie! Miałaś mi powiedzieć, kto to jest!
— I naprawdę uważasz, że to jest najodpowiedniejsza chwila?! Miałaś powiedzieć,
o co chodzi z tą ciotką Thorkilda. Marianne i Włodzio przeszkodzili. Miałaś położyć
spać Marianne i Włodzia. Zginął Paweł. . .
— O rany boskie! — powiedziała z irytacją Alicja. — Jeszcze ta ciotka! Nie masz
pojęcia, jaki ja mam z tym problem! Zaraz, Włodzio i Marianne. . .
121
— Pościel — powiedziałam z rezygnacją. — Zabieraj to co dla nich z tego barłogu, a ja przyniosę swoją. Pośpieszmy się, bo inaczej ci padną przy stole.
— Nonsens, Włodzio ziewa na złość, żeby pokazać, że go moje zdanie nic nie ob-
chodzi. . .
Włodzio i Marianne na ostatnich nogach udali się na spoczynek. Zosia doszła do
stanu całkowitej niepoczytalności, obie z Alicją z największym trudem powstrzymywa-
łyśmy ją od pójścia na poszukiwania w niewiadomym kierunku, kiedy zaginiony Paweł
pojawił się nagle w drzwiach od ogrodu.
Wyglądał tak, że różne okrzyki zamarły nam na ustach. Odzież miał w pożałowa-
nia godnym stanie, we włosach jakieś zielsko i gałęzie, na policzku szramę, w oczach
dziwne błyski, a w rękach rozprutą torbę z kawą, zawiniętą w chustkę do nosa.
— Śledziłem kogoś! — zawołał dramatycznie, uprzedzając przewidywane wyrzuty.
— Kogo? — spytałyśmy wszystkie trzy równocześnie, chociaż niewątpliwie każda
z nas pierwotnie zamierzała powiedzieć zupełnie co innego.
— Nie wiem. Zdaje się, że ktoś się tu czaił, ale nie wiem kto, bo uciekł samochodem!
122
— Czy ty sobie nie zdajesz sprawy z tego, co ja tu przeżywam?! — krzyknęła Zosia rozdzierająco. — Jak ty wyglądasz?! Czy ty nie masz sumienia.,.?!
— Gdzie się czaił? — spytała równocześnie Alicja nieufnie.
— Jakim samochodem? — zainteresowałam się mimo woli.
Paweł usiłować odpowiadać na wszystkie pytania naraz. Zosia robiła awanturę,
utrudnioną koniecznością zachowania ciszy ze względu na gości. Alicja wydarła Paw-
łowi kawę razem z chustką do nosa. Paweł otrząsał z siebie zielsko.
— Nie wiem, jak wyglądał, ciemno było — mówił z zapałem. — No wiem, wiem,
że się denerwujesz, przecież nic mi się nie stało! Nie napadł mnie, w ogóle się do nie-go nie zbliżałem! Tu, za tymi drzewami, jak wracałem. . . Usłyszałem, że się coś rusza, i byłem ciekaw. . . O rany boskie, co mi się miało stać?! Zdaje się, że zaglądał do środka, a potem uciekł tędy, przez ogród, na ulicę, o mało sobie oka nie wydłubałem tą gałę-
zią od śliwki. . . No ale nie wydłubałem sobie przecież!. . . Nie wiem, czy kobieta, był
w spodniach. Po tych uliczkach do stacji, przez jakieś cudze ogrody, przez coś przela-złem. I w końcu zginął mi z oczu, i usłyszałem, że rusza samochodem, nie wiem jakim,
123
w ogóle go nie widziałem, tylko słyszałem. Osobowy. Jak się wydostałem na ulicę, to już go nie było, a za to ja nie wiedziałem, gdzie jestem.
— No i gdzie byłeś?
— Całkiem gdzie indziej. Na drugim końcu Allerød.
— Przecież leciałeś po tych zaroślach do stacji?
— Ale on przełazi okrężną drogą, najpierw do stacji, a potem w tę drugą stronę,
bliżej autostrady, ale w ogóle to daleko. Od razu wróciłem, jak tylko odjechał!


	z Zosią słuchałyśmy z nadzwyczajną uciechą i zainteresowaniem, wtrącając się raczej rzadko i tylko w celu dolania oliwy do ognia, który, jak się...	Pomodliłem się do każdego boga jaki istniał bym był w wstanie wkurzyć tę kobietę do granic możliwości.